Koszty bezpośrednie dla zarządcy infrastruktury kolejowej to tylko te koszty, które można jednoznacznie powiązać z natężeniem przewozów kolejowych i wynikają z faktycznego wykorzystania infrastruktury przez zarządcę.
W przypadku ustalania prawa do emerytury na preferencyjnych warunkach, okresy zatrudnienia na kolei nie mogą być przeliczane w sposób preferencyjny (1 rok jako 14 miesięcy) zgodnie z art. 43 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, gdyż przepis ten ma zastosowanie wyłącznie do ustalania prawa do emerytury kolejowej. Rozstrzygnięcie to potwierdza, że specjalne zasady
1. W świetle art. 4 i 9 ust. 1 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR), osoba niebędąca stroną umowy przewozu nie może być uznana za nadawcę przesyłki tylko z tej przyczyny, że została wskazana jako nadawca w liście przewozowym. 2. Nadawcą przesyłki jest strona zawierająca z przewoźnikiem umowę przewozu. 3. Prawo nadawcy do rozporządzania towarem w rozumieniu art. 12 konwencji
Infrastruktura kolejowa będąca w posiadaniu podmiotu prywatnego, by mogła być uznana za infrastrukturę prywatną na gruncie ustawy o transporcie kolejowym, powinna być wykorzystywana wyłącznie do realizacji własnych potrzeb zarządcy lub właściciela, zgodnie z definicją zawartą w art. 4 pkt 1c Ustawy o transporcie kolejowym.
W kontekście międzynarodowego przewozu drogowego towarów, odpowiedzialność przewoźnika za szkody wynikające z wad pojazdu, takich jak fabryczne wady opon, nie jest absolutna. Przewoźnik może zwolnić się z odpowiedzialności, jeśli wady pojazdu są wynikiem zawinionego zachowania osoby uprawnionej lub jeśli doszło do zewnętrznego zdarzenia, którego nie można było uniknąć. Jednakże, w przypadku wady fabrycznej
Możliwość odstąpienia od wymierzania kary pieniężnej za czyny objęte zakresem normowania art. 66 ust. 1 ustawy o transporcie kolejowym, w świetle art. 66 ust. 2a wskazanej ustawy, stanowi wyjątek od zasady. Konsekwentnie, zgodnie z dyrektywą wykładni systemowej exceptiones non sunt extendae, przyjąć należy, że wyrażenie „usunięcie skutków naruszenia” nie może być interpretowane w sposób ekstensywny
Pobieranie emerytury z art. 24 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz.U. z 2021 poz.29) wyłącza możliwość nabycia przez byłego pracownika kolejowego prawa do deputatu węglowego w formie ekwiwalentu pieniężnego, o którym mowa w art. 74 ustawy z dnia 8 września 2000 roku o komercjalizacji, restrukturyzacji, i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego
1. Interpretacja art. 68 § 1 k.p. powinna być rygorystyczna, a w żadnym razie rozszerzająca. Wyjątki nie mogą być interpretowane rozszerzająco, a w razie wątpliwości należy dać pierwszeństwo regulacji ogólnej. Połączenie powołania na stanowisko z powstaniem stosunku pracy z powołania w rozumieniu art. 68 § 1 k.p. musi wyraźnie wynikać z przepisów prawa. 2. Status prawny osób zatrudnionych na stanowisku
W trybie określonym w art. 78-81 u.g.n. może dojść do aktualizacji opłaty rocznej zarówno wtedy, gdy wynika ona ze zmiany wartości nieruchomości, jak i wtedy, gdy wynika ona z ustawowej zmiany stawki procentowej opłaty rocznej, co było wywodzone z odesłania zawartego w art. 221 ust. 1 u.g.n. Per analogiam w ten sam sposób należało oceniać sytuację, w której w następstwie zmiany przeznaczenia nieruchomości
Użyty w art. 33 ust. 2 u.t.k. zwrot „przy uwzględnieniu kosztów” należy rozumieć jako „po koszcie” czy też „wyłącznie po koszcie”, w żadnym zaś razie nie należy go interpretować jako „między innymi przy uwzględnieniu kosztów”.
Brak jest podobieństwa umowy o udostępnienie infrastruktury do umów najmu, dzierżawy, leasingu, użyczenia czy innych umów im podobnych.
Za rażące niedbalstwo należy uznać taką postać braku staranności w przewidywaniu skutków działania, która narusza elementarne zasady postępowania i powinności ciążące na danym podmiocie, granicząc z umyślnością. O ile zasadą jest ocena staranności w oparciu o kryterium wskazane w art. 355 § 1 k.c., tj. ogólne wymagania przyjęte w stosunkach danego rodzaju, o tyle przewoźników będących profesjonalnymi
Konwencja CMR nie posługuje się pojęciem poszkodowanego, lecz pojęciem osoba uprawniona. Eliminuje to konieczność wnikania w skomplikowaną treść stosunków prawnych łączących uczestników procesu transportowego, w szczególności konieczność ustalania, kto ponosi niebezpieczeństwo przypadkowej utraty lub uszkodzenia towaru w czasie przewozu. Możliwy brak tożsamości między osobą uprawnioną w rozumieniu
Celem sankcji z art. 66 ust. 2ac ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym nie jest odpłata za delikt, ale zmuszenie do wykonania prawomocnej decyzji oraz zapobieżenie niewykonywaniu ich w przyszłości. Oznacza to, że wina podmiotu nie ma znaczenia, a liczy się to, czy spełnia przesłanki.
Wynik wykładni językowej użytego w przepisie art. 4 pkt 47 utk pojęcia „zdarzenie związane z ruchem pociągów i mające wpływ na jego bezpieczeństwo” przemawia za przyjęciem szerokiego kierunku interpretacyjnego i uznaniem, że zakres przedmiotowy tego pojęcia obejmuje wszystkie zdarzenia, które pozostają w związku z ruchem pociągów i zarazem mają wpływ na bezpieczeństwo ruchu kolejowego.
Zniszczenie transportowanego towaru przez ukrywających się w naczepie (chłodni) imigrantów może być okolicznością, której w myśl art. 17 ust. 2 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) przewoźnik nie mógł uniknąć i których następstwom nie mógł jej zapobiec.
Zakres zastosowania art. 66 ust. 2a u.t.k. jest wąski i dotyczy tylko pewnej kategorii zachowań sankcjonowanych na podstawie art. 66 ust. 1 u.t.k. Zakres ten nie może być dowolnie poszerzany, z powołaniem się na wykładnię celowościową powyższego przepisu.
Symbol 05-R ma wpływ na przyznanie uprawnień do karty parkingowej, ale tylko w stosunku do osób zaliczonych do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności.
Do oceny czy pracownik wykonywał prace kierowcy w transporcie publicznym wymienione pod poz. 8 załącznika nr 2 do ustawy pomostowej decydujące znaczenie ma ustalenie, czy prace te wykonywał zgodnie z definicją zawartą w art. 4 pkt 14 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym.
