Wyrok SN z dnia 8 października 2020 r., sygn. II CSK 773/18

Za rażące niedbalstwo należy uznać taką postać braku staranności w przewidywaniu skutków działania, która narusza elementarne zasady postępowania i powinności ciążące na danym podmiocie, granicząc z umyślnością. O ile zasadą jest ocena staranności w oparciu o kryterium wskazane w art. 355 § 1 k.c., tj. ogólne wymagania przyjęte w stosunkach danego rodzaju, o tyle przewoźników będących profesjonalnymi podmiotami gospodarczymi dotyczy zaostrzony wzorzec należytej staranności wskazany w § 2 tego przepisu. Przedmiotem ustaleń i oceny powinny być obiektywny stan zagrożenia, możliwość przewidywania skutków działania bądź zaniechania, okoliczności, w których doszło do zaniechania zachowań mogących zapobiec powstaniu szkody. Podzielić należy pogląd, że przekroczenie musi dotyczyć podstawowych, elementarnych zasad staranności i być oceniane w indywidualnej sytuacji, przy czym o rażącym niedbalstwie nie przesądza brak dołożenia najwyższej staranności. Nie zachodzi rażące niedbalstwo, gdy brak dostatecznych podstaw do przyjęcia, że dopełnienie zaniechanych czynności gwarantowałoby zapobieżenie szkody.

Teza od Redakcji

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)

SSN Anna Owczarek (sprawozdawca)

SSN Marta Romańska

w sprawie z powództwa S. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. przeciwko A. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Z. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 8 października 2020 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w (...) z dnia 13 lipca 2018 r., sygn. akt (...),

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w (...), pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Powódka S. spółka z o.o. z siedzibą w W. wniosła o zasądzenie od pozwanej A. spółki z o.o. z siedzibą w Z. kwoty 123 646, 53 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 20 września 2013 r. tytułem odszkodowania za utratę części towaru w czasie przewozu, wskazując jako podstawę roszczenia art. 29 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR). Przed zamknięciem rozprawy przed Sądem pierwszej instancji powódka zmieniła żądanie pozwu w części dotyczącej waluty oznaczając dochodzoną kwotę jako 29 731,30 euro z ustawowymi odsetkami od 20 września 2013 r.