Wskutek uznania w jednym państwie członkowskim głównego postępowania upadłościowego wszczętego w innym państwie członkowskim na obszar uznającego państwa członkowskiego rozciągnięte zostają - z zastrzeżeniem wyjątków, o których mowa w rozporządzeniu nr 1346/2000 - skutki wszczęcia tego postępowania, które wynikają z prawa państwa członkowskiego, w którym zostało ono wszczęte (art. 17 ust. 1 rozporządzenia
Art. 34 pkt 1 Konwencji lugańskiej II ma charakter subsydiarny wobec art. 34 pkt 2 tego aktu w tym sensie, że choć uniemożliwienie obrony przed sądem państwa pochodzenia może być rozważane także w płaszczyźnie ordre public, to gdy wiąże się ono z niewłaściwym doręczeniem dokumentu wszczynającego postępowanie, zastosowanie ma wyłącznie art. 34 pkt 2 Konwencji lugańskiej II.
Wykładni art. 23 ust. 1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1215/2012 z dnia 12 grudnia 2012 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych należy więc dokonywać z uwzględnieniem, że jednym z celów tego przepisu jest zapewnienie, iż dokonane przez zainteresowanych uzgodnienie miało rzeczywisty charakter, co w rezultacie
1. Przy rozstrzyganiu o właściwości lex concursus jako podstawie oceny dopuszczalności dochodzenia roszczeń w drodze powództwa wzajemnego przed sądem polskim, przeciwko podmiotowi wobec którego wszczęto w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej postępowanie upadłościowe objęte rozporządzeniem Rady (WE) nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz. Urz. UE L 2000
Zgoda inwestora na zawarcie umowy o roboty budowlane miedzy wykonawcą, a podwykonawcą, o której mowa w art. 6471 § 2 k.c. stanowi podstawę rozciągnięcia skutków prawnych umowy jurysdykcyjnej zawartej w takiej umowie także w stosunku do inwestora. Zgoda ta ma dotyczyć warunków umowy o roboty budowlane, a nie oddzielnej od niej i samodzielnej umowy prorogacyjnej. Ponadto zobowiązanie inwestora określone
Wdanie się w spór w rozumieniu art. 24 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. Urz. z 2001 r., L 12, s. 1 ze zm.) obejmuje każdy sposób obrony pozwanego zmierzającej bezpośrednio do odrzucenia pozwu albo oddalenia powództwa; nie jest konieczne wdanie się w spór
Zachowanie prawa do obrony pozwanego, wobec którego zapadł wyrok zaoczny i który nie wdał się w spór w postępowaniu wszczętym w państwie wydania, podlega w państwie wykonania systemowi podwójnej kontroli. Kontrola ta polega na ustaleniu, czy w państwie wydania pozwanemu, który nie wdał się w spór, doręczono dokument wszczynający postępowanie w sposób i w czasie umożliwiającym przygotowanie obrony oraz
Art. 4 ust. 3 Rozporządzenie (WE) Nr 864/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lipca 2007 r. dotyczące prawa właściwego dla zobowiązań pozaumownych ("Rzym II"), wprowadzający regułę określaną w doktrynie jako korygującą, ustanawia zasadę ściślejszego związku. Zgodnie bowiem z tym przepisem, jeżeli ze wszystkich okoliczności sprawy wyraźnie wynika, że czyn niedozwolony pozostaje w znacznie
Autonomiczne rozumienie użytych w art. 5 pkt 3 rozporządzenia Rady UE nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. o jurysdykcji oraz uznawaniu i wykonywaniu orzeczeń w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. Urz. WE 2001 L, nr 12, s. 1 ze zm.) pojęć „czyn niedozwolony”, „czyn podobny do czynu niedozwolonego”, „roszczenia wynikające z takich czynów” uzasadnia objęcie zakresem tej regulacji odpowiedzialności członków
Orzeczenie sądu zagranicznego narusza podstawowe zasady porządku publicznego w Polsce dopiero wtedy, kiedy jego skutek jest nie do pogodzenia z samą istotą danej instytucji prawnej w naszym kraju, nie zaś jedynie z poszczególnymi przepisami regulującymi w tych państwach tę lub zmierzającą do podobnego celu, zbliżoną instytucję prawną. Tymczasem porównanie zasad postępowania „sauvegarde” wszczętego
Przyjęcie jurysdykcji przez sąd państwa członkowskiego Unii Europejskiej (art. 3 ust. 1 Rozporządzenia Rady (WE) Nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego Dz. U. UE L 00.160.1) ze względu na siedzibę grupy kapitałowej obejmującej spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością, której ośrodkiem działalności jest Polska, nie uzasadnia zastosowania art. 26 rozporządzenia, gdy
Orzeczenie sądu państwa członkowskiego o wszczęciu postępowania upadłościowego [upadłość transgraniczna] powinno być, po pierwsze, automatycznie uznane przez wszystkie państwa członkowskie, po drugie, orzeczenie, to powinno być uznane bez badania jego prawidłowości, i po trzecie, orzeczenie to wywołuje we wszystkich państwach członkowskich skutki, które wynikają z prawa państwa wszczęcia postępowania
Zgodnie z art. 3 Rozporządzenia Rady (WE) Nr 1346/2000 z dnia 29 maja 2000 r. w sprawie postępowania upadłościowego (Dz. U. UE L z dnia 30 czerwca 2000 r.) za główny ośrodek podstawowej działalności dłużnika w przypadku spółki, której udziały (akcje) należą do osób reprezentujących kapitał zagraniczny (osób zagranicznych) można uznać inne miejsce, niż statutowa siedziba, jeżeli w miejscu tym funkcjonują
Istota niezgodności orzeczenia sądu zagranicznego z porządkiem prawnym państwa wezwanego w kontekście klauzuli porządku publicznego nie polega na jego niezgodności z przepisami prawa tego państwa, nawet bezwzględnie obowiązującymi, lecz na sprzeczności skutków jego uznania i wykonania z podstawowymi zasadami porządku prawnego państwa, w którym ma ono nastąpić.
Niedopuszczalne jest zażalenie na postanowienie o wezwaniu sądu innego państwa członkowskiego do uznania swej jurysdykcji, wydane na podstawie art. 15 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie
Strony mają swobodę woli co do określenia miejsca dostarczenia towarów. Miejscem dostarczenia rzeczy jest co do zasady miejsce ustalone przez strony w umowie. Autonomia kryteriów powiązania wyklucza odwołanie się do zasad prawa prywatnego międzynarodowego państwa członkowskiego oraz do prawa materialnego, które na mocy prawa prywatnego międzynarodowego miałyby zastosowanie. Do sądu krajowego należy
W razie kolizji ustawy z prawem unijnym, której rozstrzygnięcie wymaga wykładni tego prawa, wyłącznie właściwy jest Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej; przejęcie tej kompetencji przez Sąd Najwyższy byłoby nie tylko naruszeniem prawa unijnego, ale prowadziłoby także do zachwiania - gwarantowanej przez postępowanie prejudycjalne - spójności wykładni tego prawa, a w konsekwencji do naruszenia
I. W sprawie o stwierdzenie wykonalności orzeczenia sąd państwa wykonania dokonuje z urzędu oceny, czy sprawa rozstrzygnięta tym orzeczeniem należy do zakresu przedmiotowego rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznania orzeczeń sądowych oraz ich wykonania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. Urz. UE z 2001 r., L 12 s. 1; polskie wyd. specjal., Dz.
Rozporządzenie Rady (WE) Nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz. U. UE.L. z dnia 16 stycznia 2001 r. Nr 12, poz. 1, Dz. U. UE - sp. 19-4-42 ze zm.) nie ma zastosowania do orzeczeń sądowych wydanych w wyniku rozpoznania roszczeń byłych małżonków wynikających z umowy regulującej między nimi zasady
1. Wniosek o stwierdzenie, na podstawie przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 44/2001 z dnia 22 grudnia 2000 r. w sprawie jurysdykcji i uznawania orzeczeń sądowych oraz ich wykonywania w sprawach cywilnych i handlowych (Dz.Urz. WE L 12 z dnia 16 stycznia 2001 r., s. 1; Dz.Urz. UE, rozdział 19, t. 4, s. 42), wykonalności orzeczenia sądu zagranicznego sąd pierwszej instancji rozpoznaje na posiedzeniu
