Decyzja Ministra Sprawiedliwości o przeniesieniu sędziego na inne miejsce służbowe wydana na podstawie art. 75 § 3 w zw. z art. 75 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (jednolity tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 427) - jeżeli jest zgodna z prawem - wywołuje skutek od chwili doręczenia jej sędziemu.
Podstawy prawnej rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z osobą odbywającą staż urzędniczy w sądzie nie stanowi art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury (jednolity tekst: Dz. U. z 2011 r. Nr 109, poz. 639 ze zm.). Podstawą rozwiązania umowy o pracę z takim pracownikiem bez wypowiedzenia z jego winy może być art. 52 § 1 k.p.
Kontrola Sądu Najwyższego obejmuje ocenę, czy Rada przestrzegała w danym postępowaniu jednolitych kryteriów oceny kandydata i procedur postępowania związanych z oceną kandydatury. Mając to na uwadze należy stwierdzić, że Rada ma obowiązek wskazać w uzasadnieniu uchwały kryteria jakimi kierowała się wybierając danego kandydata. Nie oznacza to jednak, że ma obowiązek szczegółowego opisywania każdego
Niezaprezentowanie w uzasadnieniu uchwały szczegółowej charakterystyki kandydatów, których Rada postanowiła nie przedstawić Prezydentowi RP z wnioskiem o powołanie na stanowisko sędziego nie narusza art. 42 ust. 1 w związku z art. 44 ust. 3 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa.
Zaliczeniu do okresu zajmowania tego stanowiska podlega tylko okres po uzyskaniu przez kandydata wymaganego wykształcenia prawniczego. Warunkiem objęcia wszystkich innych stanowisk lub wykonywania zawodów wymienionych w art. 6 § 1 pkt 7 p.u.s.a., uprawniających do kandydowania po upływie wymaganego okresu pracy, jest posiadanie wykształcenia prawniczego, ewentualnie także ukończenie aplikacji. Nie
W przypadku ubiegania się kilku osób o jedno stanowisko sędziowskie wskazane jest wyjaśnienie w uzasadnieniu uchwały sytuacji poszczególnych kandydatów w aspekcie zastosowanych przez Radę kryteriów oceny. Zakres rozważań dotyczących poszczególnych kandydatów może być przy tym zróżnicowany w zależności od potrzeb, wobec czego nie jest konieczne uszeregowanie kandydatów w oparciu o każde z przyjętych
Równoczesne delegowanie sędziego, na podstawie art. 77 § 8 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zmianami), do więcej niż jednego sądu równorzędnego lub niższego - aczkolwiek może niekiedy utrudnić wykonywanie obowiązków delegowanego sędziego - nie stanowi naruszenia tego przepisu.
Podjęcie przez asystenta sędziego NSA aplikacji radcowskiej, mimo że formalnie wprost niezakazane, przede wszystkim jest sprzeczne z obowiązkami asystenta sędziego NSA i uzasadnia „utratę zaufania” między pracodawcą a pracownikiem, czyniąc w konsekwencji uzasadnionym w rozumieniu art. 45 k.p. rozwiązanie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony za wypowiedzeniem.
Delegowanie sędziego przez prezesa sądu apelacyjnego - na podstawie art. 77 § 8 i 9 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) - do pełnienia obowiązków w innym sądzie nie upoważnia tego sędziego do ogłoszenia, po upływie okresu delegacji, wyroku wydanego z jego udziałem.
Osoby pracujące w likwidowanym urzędzie nie mają co liczyć na dalsze zatrudnienie, jeśli ich zadania przejęła inna jednostka. Takiej gwarancji nie mają nawet urzędnicy mianowani.
Sprzeczności uchwały Krajowej Rady Sądownictwa z prawem, będącej podstawą odwołania przysługującego kandydatowi do powołania na stanowisko sędziowskie, nie uzasadniają zarzuty odnoszące się wyłącznie do oceny wyrażonej przez zespół, o którym mowa w art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. Nr 126 poz. 714 ze zm.).
Jeżeli po przedstawieniu do rozstrzygnięcia Sądowi Najwyższemu zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy nastąpi taka zmiana stanu prawnego, że podjęcie uchwały staje się zbędne, to postępowanie w tym zakresie - na podstawie art. 61 § 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.) - należy umorzyć.
Błędne jest przekonanie, że skoro w sprawie wystąpiła sytuacja 'nie objęta wprost dotychczasowym orzecznictwem Sądu Najwyższego', to uzasadnione jest wystąpienie o zasadniczą wykładnię ustawy. Taki punkt widzenia przekreśla znaczenie fundamentalnej zasady procesowej - jak również ustrojowej - zasady samodzielności jurysdykcyjnej sądów.
1. Sędziego w jego czynnościach może zastąpić m. in. sędzia tego samego sądu, na podstawie zarządzenia przewodniczącego wydziału lub prezesa sądu, na wniosek sędziego lub z urzędu, w celu zapewnienia sprawności postępowania (art. 45 § 1 i 2 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych, Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.). 2. Zastąpienie sędziego przez sędziego tego samego sądu, nawet
Kary porządkowe określone w art. 49 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) mogą być stosowane tylko wobec osób obecnych w czasie i miejscu wykonywania czynności sądowych, gdy osoby te bądź to naruszają powagę, spokój lub porządek tych czynności bądź to ubliżają sądowi, innemu organowi państwowemu lub osobom biorącym udział w tej czynności
Okres zawieszenia sędziego w czynnościach służbowych jest okresem nieprzepracowanym w rozumieniu art. 2 ustawy o dodatkowym wynagrodzeniu rocznym dla pracowników sfery budżetowej.
Sąd Najwyższy może na podstawie art. 63 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz.U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.) zażądać sporządzenia przez sąd drugiej instancji także uzasadnienia orzeczenia, które podlega rozpoznaniu przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 380 w związku z art. 39821 i art. 3941 § 3 k.p.c.
1. Przepis art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 4) ma odpowiednie zastosowanie do sędziów, których wnioski zostały rozpoznane zgodnie z art. 4 pkt 3 tej ustawy. 2. Do tej grupy sędziów stosuje się zasady wynagradzania wprowadzone ustawą z dnia 20 marca 2009 r. o zmianie ustawy
1. Przepis art. 4 pkt 1 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy - Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2009 r. Nr 1, poz. 4) ma odpowiednie zastosowanie do sędziów, których wnioski zostały rozpoznane zgodnie z art. 4 pkt 3 tej ustawy. 2. Do tej grupy sędziów stosuje się zasady wynagradzania wprowadzone ustawą z dnia 20 marca 2009 r. o zmianie ustawy - Prawo
Wszczęciu oraz prowadzeniu postępowania lustracyjnego w sprawie sędziego sądu powszechnego, który złożył oświadczenie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnieniu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944 - 1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425 ze zm.) nie stoi na przeszkodzie brak zezwolenia sądu dyscyplinarnego
Zażalenie sędziego na udzielenie przez sąd drugiej instancji wytyku na podstawie art. 40 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.) przez sąd odwoławczy jest niedopuszczalne.
1. Prokurator, który nabył prawo do renty wypadkowej przed wprowadzeniem instytucji stanu spoczynku, prawo to zachowuje, z tym jednak zastrzeżeniem, że do jej wypłaty stosuje się przepisy dotyczące świadczeń w zbiegu (art. 24 ust. 2a w związku z art. 24 ust. 1 i art. 24 ust. 3a w związku z art. 24 ust. 3 ustawy z dnia 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych
1. W postępowaniu o unieważnienie prawomocnego orzeczenia wydanego w postępowaniu cywilnym (art. 64 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym Dz. U. Nr 240, poz. 1052 ze zm.) mają zastosowanie przez analogię przepisy kodeksu postępowania cywilnego o skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia oraz - w zakresie przewidzianym w art. 42412 k.p.c. - o skardze kasacyjnej
