Wyrok SN z dnia 14 grudnia 2004 r. sygn. III KRS 8/04
Niedopełnienie przez prezesa sądu wymogu wskazania w zarządzeniu o wyznaczeniu rozprawy głównej (art. 350 § 1 k.p.k.) „ważnej przyczyny”, o jakiej mowa w art. 170 § 1 u.s.p., nie stanowi uchybienia w postaci nienależytej obsady sądu (art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.).
W zakresie nieuregulowanym w art. 115 § 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (jednolity tekst: Dz.U. z 1994 r. Nr 7, poz. 25 ze zm.) do roszczeń mianowanego asesora sądowego, zwolnionego po uprzednim wypowiedzeniu przez Ministra Sprawiedliwości w okresie pełnienia czynności sędziowskich, stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu pracy.
Nieważność postępowania zachodzi (art. 379 pkt 4 k.p.c.), gdy w sądzie okręgowym w pierwszej instancji w składzie jednego sędziego orzekał sędzia sądu rejonowego delegowany na podstawie art. 77 § 8 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. - Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz.U. Nr 98, poz. 1070 ze zm.), któremu Minister Sprawiedliwości nie przyznał prawa przewodniczenia (art. 46 § 1 tego Prawa).
Sędzia pobierający uposażenie w stanie spoczynku podlega obowiązkowi ubezpieczenia społecznego z tytułu wykonywania umowy zlecenia zawartej po dniu 14 stycznia 2000 r.
W toku postępowania w sprawie z wniosku o wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska sędziego po ukończeniu 65 roku życia należy umożliwić zainteresowanemu sędziemu ustosunkowanie się do opinii sformułowanych w tej sprawie, zwłaszcza gdy są dla niego niekorzystne (§ 14 pkt 4, § 17 ust. 1, § 18 ust. 2, § 19 ust. 1 i § 20 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 22 grudnia
Sędzia sądu powszechnego, który ukończył 65 rok życia, ale wcześniej złożył wniosek do Krajowej Rady Sądownictwa o wyrażenie zgody na dalsze zajmowanie stanowiska, przechodzi w stan spoczynku z dniem prawomocnego zakończenia tego postępowania.