Umowa kredytowa denominowana we frankach szwajcarskich (CHF) jest nieważna, jeśli zawiera klauzule abuzywne i brak jest zgodnych oświadczeń woli stron co do istotnych warunków umowy, a usunięcie klauzul abuzywnych powoduje, iż umowa nie może zostać utrzymana w mocy.
Umowa pożyczki zawarta przed 26 sierpnia 2011 r., która przewiduje możliwość wypłaty i spłaty pożyczki w walucie obcej, nawet z opcją spłaty w złotych, jest umową pożyczki walutowej, a nie denominowanej, i pozostaje ważna mimo eliminacji przeliczników walutowych.
Postanowienia umowy kredytu indeksowanego kursem waluty obcej, które pozwalają bankowi na jednostronne ustalanie kursu przeliczeniowego, są niedozwolone (abuzywne). W przypadku wyeliminowania tych postanowień, gdy umowa nie może być wykonana zgodnie z pierwotnymi ustaleniami stron, umowa jest nieważna.
Postanowienia umowy uprawniające bank do jednostronnego ustalania kursów walut są niedozwolone, ponieważ pozostawiają zbyt dużą swobodę bankowi i narażają konsumentów na nieprzewidywalne ryzyko, co skutkuje nieważnością całej umowy kredytowej.
Postanowienia umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, określające mechanizm ustalania kursu waluty na potrzeby wypłaty kredytu i jego spłaty, które pozwalają bankowi na jednostronne i dowolne określanie kursu waluty, są niedozwolonymi postanowieniami umownymi. Ich eliminacja z umowy prowadzi do niemożności określenia wysokości świadczeń stron i skutkuje nieważnością całej umowy kredytu.
Nieważność klauzul waloryzacyjnych w umowach kredytowych denominowanych lub indeksowanych do waluty obcej nie zawsze prowadzi do możliwości utrzymania umowy bez tych klauzul; gdy ich wyeliminowanie zmienia naturę i charakter głównego przedmiotu umowy, zasadność dalszego obowiązywania umowy może być negowana na gruncie art. 3851 § 2 k.c. i art. 358 § 2 k.c.
Umowy kredytowe indeksowane do CHF lub denominowane w CHF były dopuszczalne w świetle prawa bankowego na etapie ich zawierania, nie wyklucza moŝliwości ich kontroli pod kątem abuzywności klauzul na podstawie reguł ogólnych prawa zobowiązań oraz dyrektywy 93/13/EWG, a także staje w sprzeczności z naturą stosunku prawnego w przypadku wyeliminowania z umowy klauzul przeliczeniowych i ryzyka kursowego,
W przypadku umów kredytowych indeksowanych do waluty obcej, sąd zobowiązany jest z urzędu badać klauzule przeliczeniowe i ryzyka walutowego pod kątem ich potencjalnej abuzywności, niezależnie od postawy procesowej stron, w celu ochrony interesów konsumentów przed nieuczciwymi praktykami.
W sprawie przeciwko bankowi o ustalenie nieważności umowy kredytu nie zachodzi po stronie powodowej współuczestnictwo konieczne wszystkich kredytobiorców.
Wyeliminowanie ryzyka kursowego z umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej i uzasadniającego powiązanie oprocentowania ze stawką LIBOR jest tak daleko idącym przekształceniem umowy, że należy ją uznać za umowę o odmiennej istocie i charakterze. Postanowienie uznane za abuzywne określa bowiem główne świadczenia stron i ma konieczny charakter z punktu widzenia konstrukcji umowy kredytu indeksowanego
Postanowienia umowy z konsumentem przyznające bankowi swobodę kształtowania kursu waluty obowiązującego w ramach stosunku umownego, a przez to swobodę kształtowania wysokości świadczenia własnego i drugiej strony, należy uznać za niedozwolone postanowienia umowne, choćby bank w rzeczywistości korzystał z tej swobody w sposób oględny, nie naruszając rażąco interesów drugiej strony.
Sprzeczne z naturą stosunku prawnego są postanowienia, w których kredytodawca jest upoważniony do jednostronnego oznaczenia kursu waluty właściwej do wyliczenia wysokości zobowiązania kredytobiorcy oraz ustalenia wysokości rat kredytu, jeżeli z treści stosunku prawnego nie wynikają obiektywne i weryfikowalne kryteria oznaczenia tego kursu. Postanowienia takie, jeśli spełniają kryteria uznania ich za
W przypadku stwierdzenia abuzywności klauzul umownych w umowie kredytu, możliwość dalszego wykonywania umowy powinna być oceniana indywidualnie, a rażące naruszenie interesu konsumenta nie zawsze musi wiązać się z poniesieniem szkody po stronie konsumenta.
Ocena abuzywności postanowień umowy kredytu mieszkaniowego nie może być dokonywana ani w świetle takich okoliczności jak np. kryzys ekonomiczny z końca 2008 r. czy pandemia Covid-19, ani wejście w życie ustawy antyspreadowej. Wejście w życie ustawy antyspreadowej nie sanowało abuzywności klauzul w umowach zawartych kilka lat wcześniej, ponieważ ustawodawca nie zawarł w ustawie tej regulacji tego rodzaju
Prowizja za udzielenie kredytu hipotecznego ulega obniżeniu na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami, jeżeli jej wysokość jest zależna od okresu obowiązywania umowy.
1. Jeżeli nie zachodzi jednoznaczna zgoda konsumenta, poinformowanego wyczerpująco o skutkach jej udzielenia, umowę uważa się za nieważną od początku, prowadząc do obowiązku zwrotu świadczeń na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu. 2. Adekwatne informowanie konsumenta o ryzyku kursowym jest kluczowe dla ważności umów o kredyt hipoteczny w walucie obcej. Bez pełnej i rzetelnej informacji
Praktyki bankowe ograniczające wybór rzeczoznawców majątkowych do tych, którzy przeszli specjalne szkolenia bankowe, naruszają prawa kredytobiorców i utrudniają dostęp do rynku dla rzeczoznawców niezależnych. Takie działania są sprzeczne z prawem, ponieważ naruszają zasady uczciwej konkurencji i wpływają na decyzje kredytobiorców pod wpływem przymusu ekonomicznego, co zagraża interesom publicznym i
Uprawnienie banku do wypowiedzenia umowy może być uruchomione jedynie w przypadku, gdy kredytobiorca godzi w trwałość stosunku prawnego naruszając warunki umowy. Nie można zatem negować uprawnienia banku stwierdzającego zaległość w spłacie kredytu, której kredytobiorca, mimo wystosowanych do niego – tak jak to miało miejsce w okolicznościach sprawy – ponagleń nie reguluje, do ograniczenia ryzyka i
1. Wypowiedzenie umowy kredytowej przez bank może zawierać zastrzeżenie, iż jej skutek zależy od skorzystania z uprawnienia lub woli osoby wykonującej zobowiązanie, a zdarzenie zależne od zachowania strony może polegać na spełnieniu lub niespełnieniu świadczenia. 2. Art. 75c Prawa bankowego nie zawiera wymogu, aby wezwanie do zapłaty zaległych świadczeń z pouczeniem o możliwości złożenia wniosku o
Uznanie postanowienia umownego za abuzywne ma charakter deklaratywny i nie wpływa na to, czy strony zawarłyby umowę bez klauzuli uznanej za abuzywną. Jeżeli umowa kredytu nie może wiązać bez bezskutecznego postanowienia, konsumentowi i kredytodawcy przysługują odrębne roszczenia o zwrot świadczeń pieniężnych spełnionych w wykonaniu tej umowy. Zasada skuteczności sprzeciwia się jednak temu, by powództwo
1. Postanowienia umowy kredytu, które uprawniają bank do jednostronnego ustalenia kursów walut, pozostawiając mu pole do arbitralnego działania i obarczając kredytobiorcę nieprzewidywalnym ryzykiem, są uznawane za abuzywne. 2. Konsument ma prawo do zawarcia umowy zakładającej niskie koszty udostępnienia kapitału, pod warunkiem, że wyraźnie i jednoznacznie przejmie na siebie w pełnym zakresie ryzyko
W kontekście umów kredytowych, jednostronne oświadczenia woli, takie jak wypowiedzenie umowy, powinny być jednoznaczne i stanowcze, aby zapewnić ochronę interesów kredytobiorcy. Wypowiedzenie umowy może być uzależnione od spełnienia określonych warunków, takich jak złożenie wniosku o restrukturyzację zobowiązań lub spłata zaległych należności. Takie warunki nie powodują niepewności co do treści stosunku
Stosowanie przez banki różnych kursów przy wypłacie pożyczki oraz przy spłacie rat może prowadzić do powstania dodatkowej marży dla banku, co może być niezgodne z jasnością i przejrzystością klauzul umownych w świetle przepisów prawa. Jednakże ważność takiej umowy nie jest automatycznie kwestionowana, chyba że strona biorąca pożyczkę nie została odpowiednio poinformowana o możliwości powstania takiej
1. W przypadku cesji wierzytelności, cesjonariusz nie jest stroną umowy kredytu i nie dokonuje czynności, które mogą okazać się sporne w postępowaniu sądowym. 2. Przedawnienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką nie narusza uprawnienia wierzyciela hipotecznego do uzyskania zaspokojenia z nieruchomości obciążonej.
