Odnoszenie obowiązku kontrasygnaty do publikacji obwieszczenia o wolnych stanowiskach sędziowskich znaczyłoby przyznanie rządowi możliwości blokowania na wczesnym etapie procedury prerogatywy Prezydenta RP do mianowania sędziów (art. 144 ust. 3 pkt 7 Konstytucji RP) i dlatego niedopuszczalne jest wymaganie kontrasygnaty w odniesieniu do obwieszczenia o wolnych stanowiskach sędziowskich.
Przy orzekaniu na podstawie art. 89 § 1 pkt 3 u.s.n. rolą Sądu Najwyższego jest porównanie ustaleń faktycznych sądu z treścią materiału dowodowego i sprawdzenie, czy wzajemnie się nie wykluczają. Porównanie polega zaś na wyciągnięciu wniosków z zebranego materiału dowodowego przez Sąd Najwyższy i zestawienie ich z wnioskami, do których doszedł sąd niższej instancji przy dokonywaniu ustaleń faktycznych
Pogwałcenie zasady pewności prawa. Taki byłby skutek mieszania się prokuratora generalnego w zakończony prawomocnym wyrokiem spór między akcjonariuszami.
Pomimo, że wyniki głosowania na kolegium sędziów właściwego sądu nie wiążą Rady przy dokonywaniu oceny kandydata, to jednak są one istotne z punktu widzenia art. 35 ust. 2 u.k.r.s. i dlatego Rada powinna umotywować swój wybór, gdyby dotyczył on osoby, która uzyskała mniejsze od kontrkandydatów poparcie środowiska zawodowego.
Żadne z kryteriów oceny poszczególnych kandydatów na wolne stanowiska sędziowskie brane pod uwagę w postępowaniu przed KRS nie ma charakteru decydującego ani też nie jest koniecznie wymagane uszeregowanie kandydatów w oparciu o każde z nich. O przeprowadzeniu prawidłowej oceny zgłoszonych kandydatur decyduje bowiem ocena całościowa (kompleksowa) wynikająca z łącznego zastosowania tych kryteriów, co
Uzasadnienie uchwały KRS nie może być powtórzeniem treści całego zgromadzonego materiału sprawy. Z punktu widzenia prawnej ochrony interesów poszczególnych kandydatów trzeba przyjąć, że Rada nie ma obowiązku szczegółowego opisywania każdego z nich, w szczególności w przypadku wielości kandydatów, z jaką mieliśmy do czynienia w prowadzonym postępowaniu nominacyjnym. Wymagane jest dokładne omówienie
Nie może być mowy o tym, by stanowisko Krajowej Rady Sądownictwa, odmawiające sędziemu możliwości dalszego zajmowania stanowiska pomimo osiągnięcia wieku, z którym ustawa łączy przejście w stan spoczynku, było uznane za naruszające ustawę zasadniczą, w szczególności art. 180 ust. 1 i 2 Konstytucji RP.
Minister Sprawiedliwości (prezes właściwego sądu apelacyjnego) z jednej strony nie może udzielić urlopu osobie, która nie przedstawi odpowiedniego zaświadczenia lekarskiego, z drugiej strony jednak nie może w sposób uznaniowy odmówić udzielenia urlopu sędziemu (referendarzowi sądowemu), który zaświadczenie załączy. W takim wypadku Minister Sprawiedliwości (prezes właściwego sądu apelacyjnego) mógłby
Brak możliwości skarżenia uchwał Krajowej Rady Sądownictwa dotyczących konkursów do Sądu Najwyższego narusza unijne prawo. Tym samym dopuszcza się możliwość wnoszenia do SN odwołań od uchwał KRS w przedmiocie przedstawienia prezydentowi wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego SN.
Brak jest trybu do uznania, że członkowie KRS, których Sejm wybrał uchwałą z 6 marca 2018 r. są lub też nie są uprawnieni do zasiadania w Radzie i mają pełne kompetencje do podejmowania wszelkich czynności, przewidzianych w przepisach ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa.
Odwołanie wniesione na podstawie art. 44 ust. 1 ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa może zatem prowadzić jedynie do formalnej kontroli stosowania przez Krajową Radę Sądownictwa reguł postępowania dotyczących przestrzegania prawem określonych kryteriów i procedur postępowania. To oznacza, że przedmiotem kontroli sprawowanej przez Sąd Najwyższy nie może być merytoryczna ocena wyboru dokonanego przez
Całkowite pominięcie lub arbitralne zdezawuowanie opinii środowiska sędziowskiego na temat danego kandydata przemawia za przyjęciem domniemania faktycznego o podjęciu uchwały w oparciu o kryteria pozamerytoryczne, pod wpływem władzy wykonawczej i ustawodawczej, od której Rada w obecnym składzie może być zależna. Wprawdzie wyniki głosowania organów samorządu sędziowskiego nie wiążą Rady w ocenie kandydata
Okoliczność członkostwa kandydata w Krajowej Radzie Sądownictwa nie może działać na jego niekorzyść, byłoby to bowiem w stosunku do niego niedopuszczalne kryterium ocenne o charakterze dyskryminującym i krzywdzącym.
W światle regulacji z art. 93 p.u.s.p. udzielenia urlopu nie można wiązać z przewidywanym efektem leczenia, a tym bardziej uzależniać go od wyrażenia w zaleceniach oczekiwania radykalnego poprawienia stanu zdrowia czy też wyleczenia wnioskującego.
Przez wszechstronne rozważenie sprawy należy rozumieć zestawienie w uzasadnieniu uchwały Rady ustawowych kryteriów oceny z konkretnymi cechami poszczególnych kandydatów oraz szczegółowe wyjaśnienie przewagi kandydatów rekomendowanych nad kandydatami niespełniającymi kryteriów w stopniu dostatecznym. Innymi słowy, chodzi o to, aby wyłonić najlepszego kandydata do pełnienia stanowiska sędziego. Niewystarczające
Sąd Najwyższy nie ma kompetencji do merytorycznego rozpatrywania kwalifikacji zawodowych i moralnych kandydatów do pełnienia urzędu sędziego, zatem samo niezadowolenie lub subiektywne poczucie pokrzywdzenia nie stanowi usprawiedliwionej podstawy odwołania od uchwały Krajowej Rady Sądownictwa, jeżeli odwołujący się nie wskazał uzasadnionych zarzutów, które potwierdzałyby rzeczywiste zastosowanie wobec
Przepis art. 93 p.u.s.p. nie precyzuje trybu podejmowania decyzji przez Ministra Sprawiedliwości i nie określa nie tylko szczegółowych, ale w ogóle żadnych zasad procedowania w przedmiocie wniosku sędziego o udzielenie urlopu dla poratowania zdrowia, to zważywszy na charakter tego urlopu (urlop udzielany w celu poratowania zdrowia przez sędziego), który immanentnie wiąże się z oceną stanu zdrowia sędziego
1. Logiczno-językowa oraz celowościowa wykładnia przepisu art. 93 § 1 p.u.s.p. skłania do przyjęcia poglądu, że jakkolwiek przyznaje on Ministrowi Sprawiedliwości swobodę uznania w udzielaniu urlopu dla poratowania zdrowia, to jej granice wyznacza zakaz dowolności. 2. Zgodnie z brzmieniem art. 93 p.u.s.p. i intencją ustawodawcy, przy badaniu zasadności udzielenia sędziemu urlopu dla poratowania zdrowia
