Bank to (na ogół) tylko kłopot

W tym biznesie porażek było znacznie więcej niż sukcesów

Każdy by chciał mieć własny bank, prawda? Dziś coś takiego to rzadkość, lecz w minionym trzydziestoleciu (z małym okładem) mieliśmy wiele prywatnych banków. I nader często zdarzało się, że były to niewypały.

Kolekcjoner tarcz

Dziś, gdy powiedzielibyśmy „bank z prywatnym właścicielem”, w dziewięciu na 10 przypadków (o 10. trochę później, a jeszcze dalej o 11.) pomyślelibyśmy zapewne o Leszku Czarneckim. Piętnaście lat temu na czele listy najbogatszych Polaków, już wcześniej honorowany przez „Financial Times” jako wschodząca gwiazda środkowoeuropejskiego biznesu, mógłby pokusić się nawet o miano kolekcjonera banków.

W finansach zaczynał od leasingu. Na początku lat 90. stworzył Europejski Fundusz Leasingowy, który w krótkim czasie stał się największą firmą w branży. Po 10 latach od uruchomienia firmy sprzedał ją za ok. miliard euro francuskiemu bankowi Credit Agricole. Marka EFL była na tyle silna, że Francuzi do dziś jej nie zmienili (zmieniło się tylko logo). Zarobione pieniądze biznesmen przeznaczył na budowę grupy bankowo-ubezpieczeniowej (wejścia w bankowość próbował w latach 90., ale bez powodzenia). Zaczął w 2004 r. od odkupienia Górnośląskiego Banku Gospodarczego i przemianowania go na Getin Bank. Niedługo potem Czarnecki po raz pierwszy pomógł nadzorowi: odkupił pogrążony w kłopotach łódzki Bank Przemysłowy i połączył obie instytucje.

Na tym jego apetyt nie wygasł: wkrótce przejął Wschodni Bank Cukrownictwa z siedzibą w Lublinie. Tym razem pomógł grupie największych banków – parę lat wcześniej zrobiły one zrzutkę na dokapitalizowanie WBC, które uchroniło lubelski bank przed upadkiem. Na bazie WBC powstał Noble Bank – łączący bankowość dla bogatych klientów z kredytami hipotecznymi (oczywiście: we frankach). Z czasem Getin Bank i Noble Bank zostały połączone.