Nie jest uzasadnione odnoszenie pojęcia związku w rozumieniu prawa karnego materialnego (np. art. 165 dawnego k.k., 14 m.k.k., 36 m.k.k., 278 k.k.) do wspólnoty o charakterze religijnym, wyznaniowym zbiorowiska ludzi, których łączy nie więź organizacyjna, ale religijna.
Ratio legis przepisów wyłączających lub ograniczających dopuszczalność wzruszenia prawomocnych orzeczeń na niekorzyść osoby, która w uprzednim prawomocnym orzeczeniu uzyskała określenie swojej sytuacji prawnej, podyktowane jest tendencją do stabilności orzeczeń sądowych (pewności obrotu prawnego), co legło u podstaw nie tylko treści art. 463 § 2 k.p.k., ale i art. 421 § 2 k.p.c. Skoro rewizja nadzwyczajna
Artykuł 27 k.p.k. ma charakter wyjątkowy, stanowiąc odstępstwo od zasady, że właściwy do rozpoznania sprawy karnej jest sąd, na którego terenie działania zostało popełnione przestępstwo. Nadmiernie szerokie wykorzystywanie tego przepisu w praktyce może osłabiać poczucie zaufania do niezależności poszczególnych sądów i ich zdolności obiektywnego orzekania. Tylko szczególne sytuacje mogą uzasadniać korzystanie
Określenie użyte w art. 558 k.p.k. jeżeli nie wniesiono rewizji odnieść należy również do takiej sytuacji procesowej, gdy rewizję wprawdzie wniesiono, ale podlega ona z jakichkolwiek powodów pozostawieniu bez rozpoznania. Odmawiając przyjęcia takiej rewizji lub pozostawiając ją bez rozpoznania, należy równocześnie potraktować ją jako zażalenie na orzeczenie o kosztach, zawarte w wyroku.
I. Określenie gra hazardowa, użyte w art. 128 § 1 k.w., obejmuje swym zakresem wszelkie gry, w tym i grę w tzw. trzy karty, jeżeli wygrana lub przegrana uzależniona jest nie od umiejętności grających, lecz wyłącznie lub przeważnie od losu. II. Urządzającemu grę hazardową jedynie wówczas można przypisać odpowiedzialność za przestępstwo określone w art. 205 k.k., gdy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej
Złożenie w urzędzie administracji państwowej na druku zawierającym klauzulę pouczającą o skutkach przewidzianych w art. 247 § 1 k.k. nieprawdziwego w swej treści oświadczenia, zawiadamiającego o utracie prawa jazdy i wnioskującego o wydanie wtórnika tego dokumentu, nie stanowi złożenia fałszywego zeznania. Tego rodzaju zachowanie się w zależności od ustaleń faktycznych w konkretnej sprawie
W wypadku pozbawienia życia osoby prowadzącej działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego przesłanki dochodzenia roszczeń przewidziane w art. 11 ust. 2 ustawy z 23.II.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 159) spełnione są wówczas,
Do uznania za nieważny wyroku sądu wojskowego, skazującego osobę cywilną za popełnienie przestępstwa określonego w art. 18 § 1 w zw. z art. 7 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa (Dz.U. nr 30, poz. 192 z późn. zm.), powołany jest z mocy art. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych
Przepis art. 259 k.k. wiąże penalizację nierespektowania wymienionych w nim zakazów z rodzajem organu, który wydał orzeczenie ustanawiające określony zakaz, a nie z podstawą materialnoprawną orzeczenia tego zakazu.
Przymusowe doprowadzenie do jednostki wojskowej na podstawie art. 61 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16; zm. Dz.U. z 1992 r., nr 54, poz. 254 i z 1994 r., nr 43, poz. 165) powołanego do czynnej służby wojskowej, który nie zgłosił się do odbywania tej służby, nie nadaje mu statusu żołnierza (art
Z faktu, że w postępowaniu karnym przed sądem obowiązuje zasada skargowości (art. 6 k.p.k.), nie wynika jeszcze, że odstąpienie oskarżyciela publicznego od oskarżenia stanowi ujemną przesłankę procesową w rozumieniu art. 11 pkt 4 k.p.k., zobowiązującą sąd do umorzenia postępowania. Wynika to w sposób oczywisty z treści art. 36 k.p.k., w myśl którego odstąpienie oskarżyciela publicznego od oskarżenia
Wprawdzie z przepisu art. 460 § 2 k.p.k. wynika, iż w postępowaniu sądowym w sprawach o wykroczenia na rozprawie wolno odczytywać nawet całe akta przekazane sądowi, ale przepis ten nie może być rozumiany jako znoszący zasadę bezpośredniości i zezwalający na całkowite zastąpienie postępowania dowodowego odczytaniem akt, lecz może być rozumiany tylko jako dopuszczający uzupełnienie postępowania dowodowego
Działanie sprawcy stosującego przemoc skierowaną wobec rzeczy, zmierzające do zmuszenia pokrzywdzonego do określonego zachowania się, stanowi znamię przestępstwa przewidzianego w art. 167 § 1 k.k. tylko wówczas, gdy podobnie jak groźba ma charakter bezprawny. Nie popełnia więc przestępstwa określonego w art. 167 § 1 k.k. taki sprawca, stosujący przemoc skierowaną wobec rzeczy, który ma prawo wynikające
Do wniesienia rewizji nadzwyczajnej na korzyść oskarżonego, który w czasie wnoszenia lub rozpoznawania tego środka zaskarżenia jest posłem, konieczne jest uzyskanie zgody Sejmu na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej (art. 7 ust. 2 Ustawy konstytucyjnej z dnia 17 października 1992 r. Dz.U. nr 84, poz. 426).
Ustaniu karalności przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego nie stoi na przeszkodzie to, że w początkowym okresie postępowania traktowano je (błędnie) jako przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego, chyba że złożenie przez pokrzywdzonego zawiadomienia o przestępstwie, traktowanym przez niego i przez organ procesowy, przyjmujący to zawiadomienie, jako przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego
Przez prowadzenie zaciągu, o którym mowa w art. 238 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, należy rozumieć ukierunkowane działanie polegające na nakłanianiu lub ułatwianiu obywatelom polskim, a także przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej cudzoziemcom, służby w obcym wojsku, obcej organizacji wojskowej lub zakazanej przez prawo
Adwokata nie wolno przesłuchiwać jako świadka co do faktów, o których dowiedział się jako obrońca udzielając porady prawnej lub prowadząc sprawę (arg. ex art. 161 pkt 1 k.p.k.). W innych wypadkach adwokat może odmówić zeznań co do okoliczności, na które rozciąga się obowiązek zachowania tajemnicy określony w art. 6 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. nr 16, poz. 124 z późn. zm
Prawomocne postanowienie prokuratora o umorzeniu postępowania przygotowawczego na podstawie art. 280 § 1 i art. 11 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 26 § 1 k.k., w którym stwierdzono popełnienie przez oznaczoną osobę czynu o znamionach określonych w ustawie karnej, ale o znikomym stopniu społecznego niebezpieczeństwa, a nawet na podstawie art. 26 § 2 k.k. wystąpiono z wnioskiem do właściwego organu o ukaranie
Prawo do odszkodowania oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie oczywiście niesłusznego tymczasowego aresztowania (art. 487 § 4 k.p.k.) przysługuje w związku z pozbawieniem wolności przez zastosowanie tego środka zapobiegawczego, nie zaś z powodu samego faktu wydania postanowienia o tymczasowym aresztowaniu, chociażby nawet połączonego z poszukiwaniem podejrzanego (oskarżonego) listem gończym
W sytuacji, gdy ustawa uznaje, że nie przysługuje środek odwoławczy od postanowienia sądu apelacyjnego oddalającego wniosek o wznowienie postępowania, to z tych samych powodów (brak sądu odwoławczego nie jest nim bowiem Sąd Najwyższy) nie przysługuje zażalenie na zarządzenie prezesa sądu apelacyjnego odmawiające przyjęcia ustawowo niedopuszczalnego zażalenia (art. 481 § 1 k.p.k.) na postanowienie
Przewidziany w art. 99 § 1 pkt 1 lit. e ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U. nr 35, poz. 228) zakaz stosowania tymczasowego aresztowania wobec nieletniego, odpowiadającego na podstawie art. 9 § 2 k.k., co do którego postępowanie wszczęto przed ukończeniem przez niego 18 lat, obowiązuje nawet wówczas, gdy takiego nieletniego skazano na karę pozbawienia wolności
W przypadku śmierci osoby uprawnionej na podstawie art. 8 ust. 1 zdanie drugie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 159) do wystąpienia, w miejsce osoby represjonowanej, z żądaniem odszkodowania za poniesioną szkodę
Udowodnienie stanu nietrzeźwości kierowcy samochodu w czasie wypadku, która to nietrzeźwość wyłącza odpowiedzialność PZU za szkodę, obciąża ubezpieczyciela; odjechanie z miejsca wypadku samochodem uszkodzonym na skutek zderzenia się z innym przedmiotem w sytuacji, gdy wypadek nie spowodował poważniejszych skutków nie daje podstaw do potraktowania tego zdarzenia jako zbiegnięcia kierowcy z miejsca
W razie zwolnienia żołnierza zajmującego stanowisko dowódcy pułku lub wyższe z czynnej służby wojskowej przed wszczęciem przeciwko niemu postępowania karnego (art. 570 § 2 k.p.k.) w sprawie o przestępstwo, które mimo tego zwolnienia nie przestaje podlegać orzecznictwu sądów wojskowych (art. 564 § 2 zd. 2 k.p.k.), wyłącznie właściwy do rozpoznania sprawy pozostaje też wojskowy sąd okręgowy lub sąd
