Wyrok Składu 7 Sędziów SN z dnia 12 stycznia 1994 r., sygn. II KRN 232/94

Nie jest uzasadnione odnoszenie pojęcia „związku” w rozumieniu prawa karnego materialnego (np. art. 165 dawnego k.k., 14 m.k.k., 36 m.k.k., 278 k.k.) do wspólnoty o charakterze religijnym, wyznaniowym – zbiorowiska ludzi, których łączy nie więź organizacyjna, ale religijna.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 12 stycznia 1995 r. sprawy Stanisława B. i innych, oskarżonych z art. 36 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa (Dz.U. nr 30, poz. 192), z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Ministra Sprawiedliwości na korzyść oskarżonych od wyroku Sądu Wojewódzkiego w P. z dnia 2 stycznia 1959 r. oraz wyroków Sądu Najwyższego z dnia 14 listopada 1963 r., a także z dnia 9 marca 1964 r. – zmienił zaskarżone wyroki w ten sposób, że oskarżonych uniewinnił od popełnienia zarzucanego im czynu (...).

Uzasadnienie

Sąd Wojewódzki w P. wyrokiem z 2.I.1959 r. uznał: Stanisława B. i 13 innych za winnych tego, że „od bliżej nieokreślonego czasu do dnia 6.VII.1958 r. brali udział w nielegalnym związku „Świadków Jehowy”, którego ustrój wewnętrzny, cel i charakter działalności miał pozostać tajemnicą wobec władzy państwowej, tj. czynu określonego w art. 36 m.k.k. (dekretu z 13.VI.1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa – Dz.U. nr 30, poz. 192), i na podstawić cytowanego przepisu skazał ich na kary więzienia (...).”