Wyrok SN z dnia 22 marca 1994 r., sygn. WR 45/94

Przymusowe doprowadzenie do jednostki wojskowej – na podstawie art. 61 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16; zm. Dz.U. z 1992 r., nr 54, poz. 254 i z 1994 r., nr 43, poz. 165) – powołanego do czynnej służby wojskowej, który nie zgłosił się do odbywania tej służby, nie nadaje mu statusu „żołnierza” (art. 289 § 2 k.k.) i tym samym cech podmiotu przestępstwa wojskowego (art. 303-331 k.k.), jeżeli w chwili doprowadzenia powołany nie miał zamiaru pełnić czynnej służby wojskowej.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 22 marca 1994 r. na rozprawie sprawy Sebastiana A., nieprawomocnie skazanego za przestępstwo określone w art. 305 k.k. na karę roku pozbawienia wolności, z powodu rewizji wniesionej przez obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Okręgu Wojskowego w B. z dnia 4 lutego 1994 r. – uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Powołanym wyrokiem Sebastian A. uznany został za winnego tego, że: „W dniu 10.XII.1993 r. na terenie Jednostki Wojskowej w G. dopuścił się umyślnego występku przeciwko obowiązkowi pełnienia służby wojskowej w ten sposób, że ustnie i pisemnie odmówił pełnienia służby wojskowej w jakiejkolwiek formie”.