Uchwała SN z dnia 16 lutego 1994 r., sygn. I KZP 41/93

Określenie użyte w art. 558 k.p.k. „jeżeli nie wniesiono rewizji” odnieść należy również do takiej sytuacji procesowej, gdy rewizję wprawdzie wniesiono, ale podlega ona – z jakichkolwiek powodów – pozostawieniu bez rozpoznania. Odmawiając przyjęcia takiej rewizji lub pozostawiając ją bez rozpoznania, należy równocześnie potraktować ją jako zażalenie na orzeczenie o kosztach, zawarte w wyroku.

Sąd Najwyższy w sprawie Bolesława Z., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki w Tarnowie, postanowieniem z dnia 15 grudnia 1993 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni:

„Czy w przypadku, gdy rewizję należy pozostawić bez rozpoznania (art. 379 k.p.k.), dopuszczalne jest uznanie jej w części kwestionującej orzeczenie o kosztach zawarte w wyroku, jako zażalenie w przedmiocie kosztów (art. 558 k.p.k.)?”

– uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Przekazane Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne zrodziło się na tle następującej sytuacji procesowej: