Uchwała SN z dnia 24 czerwca 1994 r., sygn. I KZP 14/94

Prawo do odszkodowania oraz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w razie oczywiście niesłusznego tymczasowego aresztowania (art. 487 § 4 k.p.k.) przysługuje w związku z pozbawieniem wolności przez zastosowanie tego środka zapobiegawczego, nie zaś z powodu samego faktu wydania postanowienia o tymczasowym aresztowaniu, chociażby nawet połączonego z poszukiwaniem podejrzanego (oskarżonego) listem gończym.

Sąd Najwyższy w sprawie Marii C., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu, postanowieniem z dnia 12 kwietnia 1994 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni:

„Czy osobie, wobec której zostało wydane oczywiście niesłuszne postanowienie o tymczasowym aresztowaniu i poszukiwaniu listem gończym, zmuszające ją z jednej strony do ukrywania się i tym samym ograniczające prawo do wolności, a z drugiej strony powodujące dla niej także wymierne szkody materialne w związku z utratą zdrowia i kosztami leczenia, a także w związku z niemożnością świadczenia w tym czasie pracy zarobkowej i ponoszeniem wydatków związanych z ukrywaniem się przysługuje prawo do odszkodowania i zadośćuczynienia na podstawie art. 487 k.p.k. w przypadku jej uniewinnienia w wyniku wznowienia postępowania lub rewizji nadzwyczajnej, i to niezależnie od faktu, czy postanowienie o tymczasowym aresztowaniu zostało wobec niej wykonane, czy też nie?”