Postanowienie SN z dnia 19 kwietnia 1996 r., sygn. WZ 33/96

Jeżeli postępowanie karne zakończone prawomocnym skazaniem wznowiono z powodu ujawnienia nienależytej obsady sądu (art. 474 § 2 k.p.k. w zw. z art. 388 pkt 2 k.p.k.), a następnie – po wznowieniu – umorzono ze względu na niemożność jego dalszego prowadzenia wynikającą z przedawnienia (art. 481 § 3 k.p.k. w zw. z art. 11 pkt 6 k.p.k.), nie ma podstaw do żądania odszkodowania na zasadach określonych w rozdziale 50 k.p.k., chyba że przedawnienie zachodziło już w chwili skazania (art. 487 § 2 k.p.k.).

Sąd Najwyższy w sprawie Edwarda R., po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 1996 r. zażalenia tegoż Edwarda R. na postanowienie Sądu Okręgu Wojskowego w W. z dnia 3 października 1995 r., odmawiające zasądzenia odszkodowania za niesłuszne skazanie – postanowienie to utrzymał w mocy.