Uchwała SN z dnia 2 lipca 1992 r., sygn. I KZP 25/92

Rozpoznanie sprawy o odszkodowanie za niesłuszne skazanie lub aresztowanie (rozdział 50 k.p.k.) pod nieobecność pełnomocnika wnioskodawcy nie stanowi uchybienia określonego w art. 388 pkt 6 k.p.k., może natomiast – w przypadku naruszenia art. 102 k.p.k. – stanowić względną przyczynę odwoławczą, przewidzianą w art. 387 pkt 2 k.p.k.

Sąd Najwyższy w sprawie Idziego S., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu, postanowieniem z dnia 4 maja 1992 r. zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy stanowi uchybienie wymienione w art. 388 pkt 6 k.p.k. rozpoznanie przez Sąd Wojewódzki – na rozprawie – sprawy o odszkodowanie za niesłuszne skazanie pod nieobecność obrońcy (pełnomocnika) oskarżonego (wnioskodawcy)” – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Rozstrzygnięcie przekazanego Sądowi Najwyższemu przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu zagadnienia prawnego uzależnione jest od określenia statusu niesłusznie skazanego lub oczywiście niesłusznie tymczasowo aresztowanego (lub zatrzymanego) w postępowaniu odszkodowawczym, co determinuje rolę adwokata reprezentującego interesy osoby występującej z żądaniem odszkodowania w przypadkach wymienionych w art. 487 k.p.k.