Uchwała SN z dnia 3 marca 1994 r., sygn. I KZP 1/94

W wypadku pozbawienia życia osoby prowadzącej działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego przesłanki dochodzenia roszczeń przewidziane w art. 11 ust. 2 ustawy z 23.II.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 159) spełnione są wówczas, gdy pozbawienie życia tej osoby stanowi skutek jej represjonowania przez polskie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości lub organy pozasądowe, związane z toczącym się postępowaniem karnym (lub nawet jego namiastką), nie zaś walki zbrojnej „podjętej poza postępowaniem karnym”.

Sąd Najwyższy w sprawie Marii C. i Marka T., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny w Białymstoku, postanowieniem z dnia 13 stycznia 1994 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni: