Postanowienie SN z dnia 15 czerwca 1993 r., sygn. WZ 107/93

Jeżeli sąd odwoławczy, uchylając postanowienie odmawiające odszkodowania za niesłuszne tymczasowe aresztowanie dochodzonego na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z 23.II.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149; zm. Dz.U. z 1993 r., nr 36, poz. 159) i przekazując sprawę sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania wyrazi pogląd, że w danym wypadku zachodzą przesłanki do stwierdzenia nieważności orzeczenia warunkujące przyznanie odszkodowania, a wyjaśnienia wymagają inne kwestie, to sąd pierwszej instancji w ponownym postępowaniu – ze względu na treść art. 3 ust. 4 powołanej wyżej ustawy i art. 391 § 3 k.p.k. – nie może orzec odmiennie (że przesłanek brak), albowiem oznaczałoby to zignorowanie wiążących go zapatrywań prawnych sądu odwoławczego.