Postanowienie SN z dnia 29 listopada 1994 r., sygn. WZ 258/94

Z treści art. 79 § 1 w zw. z art. 80 k.p.k. wynika, że w postępowaniu o odszkodowanie i zadośćuczynienie, prowadzonym na podstawie art. 8 i 11 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149 z późn. zm.), pełnomocnikiem wnioskodawcy może być tylko adwokat, wobec czego inna osoba, choćby należała do kręgu osób najbliższych, określonych w art. 87 § 1 k.p.c., nie jest uprawniona do występowania w tej roli.

Sąd Najwyższy w sprawie z wniosku Haliny Z.-J. o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia z tytułu wydania orzeczenia uznanego za nieważne w trybie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149 z późn. zm.), po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 1994 r. zażalenia Doroty C.-P. siostrzenicy wnioskodawczyni na zarządzenie Szefa Okręgu Wojskowego w W. z dnia 17 października 1994 r., na podstawie którego odmówiono przyjęcia zażalenia Doroty C.-P. na postanowienie tegoż sądu z dnia 6 października 1994 r. o zasądzeniu na rzecz wnioskodawczyni Haliny Z.-J. odszkodowania i zadośćuczynienia – utrzymał w mocy zaskarżone zarządzenie.