Postanowienie SN z dnia 17 czerwca 1994 r., sygn. WZ 122/94

Prawomocne postanowienie prokuratora o umorzeniu postępowania przygotowawczego na podstawie art. 280 § 1 i art. 11 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 26 § 1 k.k., w którym stwierdzono popełnienie przez oznaczoną osobę czynu o znamionach określonych w ustawie karnej, ale o znikomym stopniu społecznego niebezpieczeństwa, a nawet – na podstawie art. 26 § 2 k.k. – wystąpiono z wnioskiem do właściwego organu o ukaranie dyscyplinarne za ten czyn, stwarza stan rzeczy osądzonej w rozumieniu art. 11 pkt 7 k.p.k. również wtedy, gdy przed wydaniem tego postanowienia osobie tej ani nie przedstawiono zarzutów, ani nie przesłuchano jej w charakterze podejrzanego (art. 269 k.p.k.).

Sąd Najwyższy w sprawie Krzysztofa K., oskarżonego o przestępstwo określone w art. 208 k.k., po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 1994 r. zażalenia prokuratora na postanowienie Wojskowego Sądu Garnizonowego w K. z dnia 18 maja 1994 r., na mocy którego na podstawie art. 344 § 1 k.p.k. zwrócono powyższą sprawę Wojskowej Prokuraturze Garnizonowej w G. do „uzupełnienia postępowania przygotowawczego poprzez uzyskanie decyzji prokuratora nadrzędnego o podjęciu dochodzenia” – uchylił postanowienie Wojskowego Sądu Garnizonowego w K. z dnia 18 maja 1994 r. o zwrocie sprawy Krzysztofa K. do uzupełnienia postępowania przygotowawczego i umorzył postępowanie karne wobec oskarżonego o czyn określony w art. 208 k.k., a to na podstawie art. 11 pkt 7 k.p.k. ze względu na stan rzeczy osądzonej.