Wyrok SN z dnia 25 lutego 1994 r., sygn. WR 20/94

Złożenie w urzędzie administracji państwowej na druku zawierającym klauzulę pouczającą o skutkach przewidzianych w art. 247 § 1 k.k. nieprawdziwego w swej treści „oświadczenia”, zawiadamiającego o utracie prawa jazdy i wnioskującego o wydanie wtórnika tego dokumentu, nie stanowi złożenia fałszywego „zeznania”.

Tego rodzaju zachowanie się – w zależności od ustaleń faktycznych w konkretnej sprawie – może być natomiast kwalifikowane jako występek określony w art. 267 k.k., choćby w stadium usiłowania.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 25 lutego 1994 r. na rozprawie sprawy Romana C., uniewinnionego nieprawomocnie od popełnienia przestępstwa określonego w art. 247 § 1 k.k., z powodu rewizji wniesionej przez prokuratora na niekorzyść oskarżonego od wyroku Sądu Okręgu Wojskowego w G. z dnia 4 stycznia 1994 r. – uchylił zaskarżony wyrok i umorzył postępowanie karne przeciwko oskarżonemu na podstawie art. 26 § 1 k.k. w zw. z art. 11 pkt 2 k.p.k., przyjmując, że ów czyn wyczerpywałby znamiona z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 267 § 1 k.k.

Uzasadnienie

Powołanym na wstępie wyrokiem Roman C. uniewinniony został od popełnienia czynu zakwalifikowanego z art. 247 § 1 k.k., mającego polegać na tym, że: 18.X.1993 r. w Wydziale Komunikacji Urzędu Miasta w G., będąc pouczony o odpowiedzialności karnej z art. 247 k.k. za złożenie niezgodnych z prawdą danych, w toku postępowania administracyjnego prowadzonego na podstawie ustawy z 14.VI.1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 1980 r., nr 9, poz. 26 z późn. zm.), podał w pisemnym zawiadomieniu nieprawdę w ten sposób, że zgłosił o zgubieniu w dniu 6.X.1993 r. swego prawa jazdy, podczas gdy faktycznie w dniu 4.X.1993 r. prawo jazdy zostało mu odebrane przez dowódcę jednostki wojskowej w G., który wymierzył mu karę zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 1 roku.