Postanowienie SN z dnia 2 lutego 1994 r., sygn. II KRN 400/93

Ratio legis przepisów wyłączających lub ograniczających dopuszczalność wzruszenia prawomocnych orzeczeń na niekorzyść osoby, która w uprzednim prawomocnym orzeczeniu uzyskała określenie swojej sytuacji prawnej, podyktowane jest tendencją do stabilności orzeczeń sądowych (pewności „obrotu prawnego”), co legło u podstaw nie tylko treści art. 463 § 2 k.p.k., ale i art. 421 § 2 k.p.c.

Skoro rewizja nadzwyczajna zmierza do pogorszenia sytuacji prawnej osób nią objętych i skoro postępowanie w sprawie o odszkodowanie toczy się na podstawie kodeksu postępowania karnego, to chociaż odnoszący się do tej sytuacji przepis art. 463 § 2 k.p.k. używa określenia „na niekorzyść oskarżonego”, to należy je rozumieć jako odnoszące się – mutatis mutandis – także do osoby nie będącej obecnie oskarżoną, ale która była w przeszłości niesłusznie skazaną (represjonowaną).

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 2 lutego 1994 r. sprawy Genowefy M. i Zygmunta M. o odszkodowanie, z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego na niekorzyść wnioskodawców od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w O. z dnia 29 stycznia 1993 r. – oddalił rewizję nadzwyczajną(...).