Postanowienie SN z dnia 14 października 1993 r., sygn. II KRN 177/93

1. Do kategorii orzeczeń „kończących postępowanie sądowe” nie należy postanowienie oddalające wniosek o sprostowanie orzeczenia. Kodeks postępowania karnego przewiduje w art. 92 możliwość sprostowania w każdym czasie oczywistych omyłek pisarskich. Sprostowanie nie oznacza jednak wprowadzenia do orzeczeń składników pominiętych lub powodujących zmianę treści orzeczenia, w tym danych, które zmieniają identyfikację osobową podmiotu, którego orzeczenie dotyczy.

2. Wniosek o sprostowanie orzeczenia nie wszczyna odrębnego „postępowania sądowego”, postanowienie o oddaleniu zaś nie kończy takiego postępowania. Postanowienie o odmowie sprostowania nie jest wynikiem postępowania uzupełniającego, mającego na celu rozstrzygnięcie kwestii, która nie została załatwiona w poprzednim postępowaniu. Jest typową decyzją incydentalną (wpadkową), nie mającą wpływu na bieg postępowania głównego. Pojęcie orzeczenia kończącego postępowanie należy wiązać z prawnym wyłączeniem możliwości normalnego biegu danego postępowania.