Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 15 czerwca 1994 r., sygn. WZP 2/93

Przez prowadzenie zaciągu, o którym mowa w art. 238 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, należy rozumieć ukierunkowane działanie polegające na nakłanianiu lub ułatwianiu obywatelom polskim, a także przebywającym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej cudzoziemcom, służby w obcym wojsku, obcej organizacji wojskowej lub zakazanej przez prawo międzynarodowe wojskowej służby najemnej, które to działania nie muszą być prowadzone w imieniu, z upoważnienia lub z akceptacją podmiotów, na rzecz których służby te mają być pełnione.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu skierowanego zarządzeniem Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego z dnia 29 października 1993 r. do rozstrzygnięcia przez skład siedmiu sędziów Izby Wojskowej Sądu Najwyższego wniosku Prezesa tejże Izby z dnia 25 października 1993 r. o podjęcie uchwały mającej na celu wyjaśnienie rozbieżności w orzecznictwie w zakresie art. 238 ust. 2 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 4, poz. 16) poprzez określenie: