Poniesione przez wierzyciela zryczałtowane koszty postępowania upadłościowego wynikłe ze zgłoszenia wierzytelności po upływie terminu wyznaczonego do zgłaszania wierzytelności nie wchodzą w skład masy upadłości, a ich wydatkowanie przez syndyka nie podlega kontroli sędziego-komisarza w ramach rozpoznania sprawozdania rachunkowego.
Postanowienie o przekazaniu pozwu syndykowi jako zgłoszenia wierzytelności podlega zaskarżeniu zażaleniem.
Zarządzenie przewodniczącego w przedmiocie zwrotu wniosku o ogłoszenie upadłości wydane na posiedzeniu niejawnym i uzasadnione z urzędu, utrwalone w chwili wydania wraz z uzasadnieniem wyłącznie w systemie teleinformatycznym obsługującym postępowanie sądowe z wykorzystaniem wzorców udostępnionych w tym systemie i opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym, jest zarządzeniem istniejącym.
Krótkotrwałe wstrzymanie płatności z powodu tymczasowych trudności nie stanowi podstawy do ogłoszenia upadłości. Niewypłacalność w rozumieniu art. 11 ust. 1 p.u.n. zachodzi tylko w sytuacji, gdy dłużnik nie jest w stanie realizować znacznej części swoich zobowiązań przez dłuższy okres. Jednakże ocena, czy doszło do trwałego zaprzestania regulowania należności, wymaga dokładnego ustalenia okoliczności
W świetle art. 378 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, dla rozpoznania sprawy w instancji apelacyjnej wystarczające jest dokonanie przez sąd drugiej instancji określnych ustaleń faktycznych i oceny prawnej rozpatrywanego roszczenia, co może obejmować zaakceptowanie ustaleń i oceny prawnej przyjętych przez sąd pierwszej instancji. W przypadku oceny roszczenia z umowy gwarancyjnej, roszczenie wierzyciela
Na postanowienie sądu rejestrowego w przedmiocie wynagrodzenia likwidatora spółki komandytowej, ustanowionego przez sąd, przysługuje zażalenie do sądu drugiej instancji.
Krótkotrwałe wstrzymanie płacenia długów wskutek przejściowych trudności nie jest podstawą ogłoszenia upadłości, a o niewypłacalności w rozumieniu art. 11 ust. 1 p.u.n. można mówić dopiero wtedy, gdy dłużnik z braku środków przez długi czas (długotrwale) nie wykonuje przeważającej części (większości) swoich wymagalnych zobowiązań.
Umorzenie wierzytelności na podstawie art. 369 ust. 2 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2016 r., skutkuje wygaśnięciem hipoteki na nieruchomości stanowiącej własność osoby trzeciej, ustanowionej na zabezpieczenie tej wierzytelności.
Skarga pauliańska wniesiona przez syndyka w kontekście upadłości różni się od tej wniesionej przez indywidualnego wierzyciela, a syndyk nie ma obowiązku precyzyjnego określania wierzycieli ani wysokości zgłoszonych wierzytelności. Zastosowanie przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących skargi pauliańskiej musi uwzględniać te różnice, co ma kluczowe znaczenie dla prawidłowego funkcjonowania prawa upadłościowego
Przepisy unijne nie przewidują wyłączenia środków pochodzących z funduszy Unii Europejskiej z masy upadłości banku, do którego zostały zdeponowane przez beneficjenta, co stanowi wykładnię zasady, że aktywa finansowe po wyjęciu z budżetu UE nie stanowią aktywów Unii, a ich dalsze losy regulowane są przez prawo krajowe.
Sprzeciw może być oparty na dowodach nie wskazanych w zgłoszeniu wierzytelności (art. 258 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe, tekst jedn. Dz.U. z 2022 r., poz. 1520 ze zm.). Teza urzędowa
Jeżeli bezskuteczność czynności prawnej dokonanej przez dłużnika powstała z mocy prawa (art. 128 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze, w brzmieniu obowiązującym przed dniem 1 stycznia 2016 r.) i wywiera skutek przed ogłoszeniem jego upadłości, to żądanie syndyka masy upadłości dłużnika zwrotu świadczenia wydanego drugiej stronie w wykonaniu umowy bezskutecznej względem masy
1. Spełnienie świadczenia pieniężnego przez upadłego na rzecz wierzyciela, które stało się bezskuteczne wobec masy upadłości z mocy prawa, powoduje, iż w istocie w relacji względnej na linii upadły (masa upadłości) a wierzyciele upadłego, w tym oczywiście wierzyciel, na rzecz którego dokonano zapłaty, świadczenie nie zostało spełnione a wierzytelność nie wygasła. Nowa sytuacja charakteryzuje się tym
Przewidziane w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o przeciwdziałaniu nadmiernym opóźnieniom w transakcjach handlowych (jedn. tekst: Dz. U. z 2022 r., poz. 893) wyłączenie stosowania tej ustawy do długów objętych postępowaniem prowadzonym na podstawie przepisów ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe (jedn. tekst: Dz. U. z 2022 r., poz. 1520), nie pozbawia wierzyciela uprawnienia
Skuteczne wystąpienie z żądaniem ustalenia bezskuteczności czynności prawnych na podstawie ustawy Prawo upadłościowe nie jest dopuszczalne, jeśli powód może dochodzić swoich roszczeń w procesie o zasądzenie świadczenia lub ukształtowanie stosunku prawnego na podstawie innych przepisów, nawet jeśli umowy są uważane za bezskuteczne z mocy samego prawa.
Bezskuteczność czynności upadłego na gruncie art. 127 i art. 128 prawa upadłościowego powstaje z mocy samego prawa, jako skutek ogłoszenia upadłości dłużnika. Z tego względu powództwo o stwierdzenie bezskuteczności czynności dłużnika ma w tym przypadku charakter ustalający w rozumieniu art. 189 k.p.c. Jest on zatem inny niż charakter powództwa o uznanie czynności prawnej dłużnika za bezskuteczną, dla
1. Na postanowienie sądu upadłościowego jako sądu drugiej instancji o odrzuceniu zażalenia na postanowienie sędziego - komisarza nie przysługuje zażalenie (art. 3942 k.p.c. w zw. z art. 229 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe, jedn. tekst: Dz. U. z 2020 r., poz. 1228) 2. W razie wniesienia takiego zażalenia odrzuca je sąd, który wydał zaskarżone postanowienie, w składzie trzech sędziów
W przypadku nieruchomości nabytej przez upadłego przedsiębiorcę w drodze przewłaszczenia na zabezpieczenie zobowiązań pieniężnych, możliwe jest jej wyłączenie z masy upadłości i zwrot osobie zabezpieczającej, pod warunkiem dogłębnego rozważenia okoliczności sprawy, w tym celów postępowania upadłościowego, sytuacji osobistej i majątkowej zabezpieczającego oraz oceny skuteczności oświadczenia o uznaniu
Z art. 96 Prawa upadłościowego wynika, że wierzyciel, który chce skorzystać z prawa potrącenia, składa o tym oświadczenie nie później niż przy zgłoszeniu wierzytelności. Potrącenie może dotyczyć tylko wierzytelności zgłoszonej do masy upadłości, skoro termin na oświadczenie o potrąceniu został powiązany ze zgłoszeniem wierzytelności.
W sprawach dotyczących zwrotu świadczeń pieniężnych wypłaconych przez upadłą spółkę na podstawie umów uznanych za nieważne lub bezskuteczne, dochodzenie roszczeń przez syndyka masy upadłościowej może znajdować podstawę zarówno w przepisach prawa bankowego, jak i prawa upadłościowego. Skuteczność potrącenia w ramach postępowania upadłościowego wymaga jego dokonania niezwłocznie po uzyskaniu przez dłużnika
Jeżeli w okresie dwóch miesięcy przed zgłoszeniem wniosku o ogłoszenie upadłości upadły zaciągnął zobowiązanie prowadzące do wcześniejszej spłaty długu wobec wierzyciela, który dokonując tej czynności wiedział o istnieniu podstaw do ogłoszenia upadłości, a następnie upadły spłacił uprzednio niewymagalny dług, to bezskuteczność względna obejmuje zarówno zapłatę długu, jak i poprzedzające ją zobowiązanie
W sytuacji ustanowienia hipoteki umownej przez spółkę w stanie niewypłacalności, dla skutecznego zakwestionowania tej czynności w ramach skargi pauliańskiej, niezbędne jest jednoznaczne ustalenie stanu faktycznego oraz dokładna ocena prawna w kontekście zasady równego traktowania wierzycieli i możliwości pokrzywdzenia ich interesów.
Wierzyciel zachowuje po ogłoszeniu upadłości dłużnika legitymację do wytoczenia powództwa o uznanie za czynności prawnej dokonanej przez dłużnika z osobą trzecią za bezskuteczną. Utrata tej legitymacji nie wynika wprost z przepisów prawa upadłościowego. Takiego skutku nie sposób również wyprowadzić z tych przepisów ani przy zastosowaniu wykładni językowej, ani historycznej lub celowościowej.
Dla wyczerpania trybu, o którym mowa w art. 145 ust. 1 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. - Prawo upadłościowe i naprawcze, konieczne jest zaskarżenie odmowy uznania wierzytelności sprzeciwem do sędziego-komisarza, a w razie nieuwzględnienia sprzeciwu - wniesienie zażalenia do sądu upadłościowego.
