Umowa factoringu jest umową nienazwaną, której regulacji w polskim prawie, jak dotychczas brak. Określenie umowy mianem factoringu nie zmienia faktu, że pozostaje ona umową sprzedaży wierzytelności i tak należy ją traktować.
W przypadku umowy przechowania będącej depozytem nieprawidłowym odpowiednie stosowanie do takiej umowy przepisów o pożyczce - z mocy art. 845 Kc - nie oznacza, że umowa taka przestaje być umową przechowania. Pogląd organów podatkowych, że depozyt nieprawidłowy jest tożsamy z pożyczką, jest błędny, nie znajduje bowiem uzasadnienia w przepisach.
1. Transakcje polegające na wzajemnym przekazywaniu przez firmy czeków rozrachunkowych gwarantowanych przez bank, opiewających na identyczne kwoty, z czym nie wiązał się żaden obrót gospodarczy między firmami, podlegają opłacie skarbowej /par. 57 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 lutego 1989 r. w sprawie opłaty skarbowej - Dz.U. nr 9 poz. 52/ jako umowy pożyczki określone w art. 720
Jeśli - zgodnie z zawartą umową o roboty budowlane - spółka może żądać zapłaty kwoty kaucji gwarancyjnej dopiero po upływie okresu gwarancji i po odpowiednim rozliczeniu tych kwot z tytułu ewentualnych kosztów usunięcia wad, kwoty kaucji gwarancyjnych staną się wierzytelnością spytki po upływie okresu gwarancji i ich rozliczeniu. Wówczas niezależnie od faktycznego otrzymania tych kwot stanowić będą
Istotą umów barterowych polegających na bezgotówkowej wymianie towarów jest to, że każda ze stron takiej umowy występuje w charakterze sprzedawcy i nabywcy. W konsekwencji więc towary zakupione w celu dokonania transakcji wymiennej, a więc ich sprzedaży są towarami handlowymi, których zakup i następnie sprzedaż powinna być ewidencjonowana w księdze podatkowej na podstawie par. 12 ust. 1 rozporządzenia
Czynność cywilnoprawna, w wyniku której nastąpił zakup wierzytelności przez bank nie podlega opłacie skarbowej /art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej - Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./. Przelew wierzytelności nastąpił bowiem w drodze umowy sprzedaży o jakiej mowa w art. 510 par. 1 Kc; nabywcą jest uprawniony podmiot świadczący usługi bankowe; obrót wierzytelnościami
Obowiązek solidarnego uiszczenia należnej opłaty przez obie strony umowy pożyczki /art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej - Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ nie może zostać wyłączony w drodze umowy cywilnoprawnej zawartej między stronami.
W świetle uchwały Sądu Najwyższego z dnia 8 października 1992 r. III AZP 22/92 - OSNCP 1993 z. 6 poz. 94, przy ustalaniu czy pokój stanowi nadwyżkę w rozumieniu par. 9 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 grudnia 1987 r. w sprawie czynszów najmu za lokale mieszkalne i użytkowe /Dz.U. nr 40 poz. 230/ w odniesieniu do osoby samotnej, oprócz 10 m kw., należy uwzględnić drugą taką normę "przysługującą
Spółka prawa handlowego udzielająca pożyczek pieniężnych bez stosownego zezwolenia, to jest wykonująca jedną z czynności bankowych, o których mowa w art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. - Prawo bankowe /Dz.U. 1992 nr 72 poz. 359 ze zm./, nie może być uznana za podmiot gospodarczy "prowadzący działalność w zakresie (...) udzielania pożyczek" w rozumieniu par. 68 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia
1. Umowy sprzedaży rzeczy i praw majątkowych, w tym spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu, podlegają opłacie skarbowej na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./. Postawę obliczenia opłaty skarbowej stanowi wartość rynkowa rzeczy lub prawa będących przedmiotem umowy sprzedaży /art. 10 ust. 1 pkt 2/. Jeżeli wartość
Brak potwierdzenia umów pożyczek na piśmie nie przesądza o tym, że czynności faktycznie dokonane w tym zakresie nie mogły spowodować konsekwencji podatkowych w postaci obowiązku uiszczenia opłaty skarbowej od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. "c" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./.
Odstąpienie od umowy pożyczki /art. 721 Kc/ nie uzasadnia zwrotu prawidłowo naliczonej i uiszczonej opłaty skarbowej.
1. Posłużenie się wekslem pożyczkobiorcy jako zabezpieczeniem udzielonej pożyczki nie ma wpływu na charakter umowy pożyczki i skutki w zakresie obowiązku opłaty skarbowej od tej umowy. 2. Wydanie decyzji określającej na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ zobowiązanie podatkowe powstałe przed upadłością podmiotu podatkowego
Brak jest podstaw prawnych do późniejszego korygowania wymiaru opłaty skarbowej w sytuacji, gdy z woli strony stosunek najmu ustał wcześniej niż przyjęto w umowie, bądź gdy umowa zawarta na czas nieoznaczony - uległa rozwiązaniu po upływie krótszego, niż przyjęty do obliczenia podstawy tejże opłaty.
Skoro zgodnie z art. 662 par. 1 Kc wynajmujący powinien wydać najemcy rzeczy w stanie przydatnym do umówionego użytku, to w sytuacji gdy spółka bierze na siebie obowiązek doprowadzenia do użytku lokalu najętego od swojego dyrektora - koszty z tym związane nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych
O istnieniu obowiązku w zakresie opłaty skarbowej oraz o jego rodzaju rozstrzyga treść umowy i sposób realizacji.
W orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego powołano się na uchwałę Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 1992 r. III CZP 4/92 /Monitor Prawniczy 1983 nr 3 poz. 37 str. 90/ : Umowa stałego stosunku zlecenia obejmująca jedynie reprezentowanie interesów majątkowych zleceniodawcy przed sądem i organami administracji nie może stanowić podstawy pełnomocnictwa procesowego udzielonego zleceniobiorcy przez
1. Uchylenie uchwałą nr 7 Rady Ministrów z dnia 23 stycznia 1991 r. uchwały nr 17 Rady Ministrów z dnia 18 lutego 1983 r. w sprawie ogólnych warunków umów agencyjnych i umów na warunkach zlecenia między jednostkami gospodarki uspołecznionej a osobami fizycznymi /M.P. nr 4 poz. 18/ oznacza, że zakres i warunki tego rodzaju umów będą kształtowane wolą stron, a nie że jednostki gospodarki uspołecznionej
Przy wymianie barterowej nie ma zapłaty w walutach obcych - nie może być zatem różnic w czasie pomiędzy dniem zarachowania a dniem zapłaty. Podstawą dla ustalenia kursu jest dzień zarachowania, który uważa się za dzień poniesienia kosztów. Z tego właśnie dnia obowiązuje kurs ogłoszony przez Narodowy Bank Polski, mający zastosowanie przy sprzedaży walut.
Pojęcie "wartość świadczeń najemcy" w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23/ nie jest równoznaczne z czynszem w rozumieniu art. 699 Kc lecz obejmuje także ponoszone przez najemcę podatki i inne ciężary związane z własnością lub posiadaniem przedmiotu najmu.
1. Art. 15 ust. 1 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ stwarza podstawę do pobierania opłaty targowej od podmiotów dokonujących sprzedaży na targowiskach. Dokonywanie sprzedaży na targowiskach nie może oznaczać nic innego, jak zawieranie umów sprzedaży w rozumieniu art. 535 Kc. Samo zajęcie miejsca na targowisku lub poza nim nie jest równoznaczne
Organ administracji publicznej zawieszający postępowanie administracyjne na podstawie art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa i wzywający stronę do wystąpienia do sądu rejonowego o rozstrzygnięcie sprawy wstąpienia w stosunek najmu nie jest w żadnej mierze zobowiązany do podawania wyjaśnienia w uzasadnieniu tej treści postanowienia, przyczyn dla których powziął wątpliwości co do spełnienia przez stronę przesłanek
Jakkolwiek art. 535 Kc obejmuje pojęciem sprzedaży także akt kupna rzeczy, to jednak z faktu tego nie można wyprowadzać wniosku, że zwolnienie od opłaty skarbowej, przewidziane w art. 3 ust. 1 pkt 5 lit. "a" ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./, dotyczy również sytuacji, gdy kupujący prowadzi działalność gospodarczą polegającą między innymi na nabywaniu
