1. Przepis prawa sformułowany fakultatywnie nie może być traktowany jako źródło uprawnienia. Źródłem takim jest dopiero akt właściwej władzy przyznający uprawnienie na podstawie takiego przepisu. 2. Przepis par. 10 ust. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 1987 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów Prawa lokalowego /Dz.U. nr 36 poz. 203/ stosuje się do stanów faktycznych, będących
1. Wadliwą decyzję ostateczną można wzruszyć tylko w drodze nadzwyczajnych środków prawnych, a nie w drodze sprostowania na podstawie art. 113 par. 1 Kpa. 2. Przydzielenie innego pomieszczenia zastępczego na podstawie postanowienia "o sprostowaniu oczywistej pomyłki" /art. 113 par. 1 Kpa/ oznacza zmianę rozstrzygnięcia co do istoty.
Lokal zakładowy, o którym mowa w art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 20 maja 1975 r. o zakwaterowaniu sił zbrojnych, podlega przepisom ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /t.j. Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165/.
1. Spór sądowy o rozwiązanie umowy najmu i eksmisję z zajmowanego lokalu nie jest "zagadnieniem wstępnym" /art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa/, od którego zależy zameldowanie na pobyt stały, jeżeli w dniu dokonania zgłoszenia meldunkowego wnioskodawca odpowiada obu przesłankom zameldowania na pobyt stały, a więc również dysponuje tytułem do przebywania w lokalu w postaci umowy najmu. 2. Organ odwoławczy, rozpoznając
1. Najemca zajmujący lokal w budynku pozostającym w zarządzie lub użytkowaniu jednostki gospodarki uspołecznionej, albo w budynku w którym najem lokali mieszkalnych następuje na podstawie decyzji o przydziale - ma obowiązek wpłacenia kaucji zabezpieczającej pokrycie należności wynajmującego z tytułu najmu lokalu, istniejących w dniu jego opróżnienia. 2. Zgodnie z par. 5 rozporządzenia Rady Ministrów
1. Brak jest podstaw do twierdzenia, że sformułowanie użyte w art. 196 par. 3 pkt 2 Kpa wyłącza dopuszczalność skargi wierzyciela na postanowienia organu egzekucyjnego w sprawie eksmisji z lokalu wydane z urzędu na podstawie art. 56 par. 1 pkt 5 w zw. z art. 29 par. 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji /Dz.U. 1991 nr 36 poz. 161 ze zm./ i art. 64 ust. 2 ustawy
Lokal, który w dniu wejścia w życie ustawy z dnia 16 lipca 1987 r. o zmianie ustawy - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 21 poz.124/, to jest w dniu 1 stycznia 1988 r., nie był mieszkaniem funkcyjnym ani też lokalem, o którym mowa w art. 4 ust. 3 tej ustawy /w brzmieniu nadanym jej przez ustawę z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Dz.U. nr 20 poz. 108/, nie stał się mieszkaniem zakładowym w rozumieniu jej przepisów,
Z dniem wejścia w życie ustawy z dnia 23 marca 1990 r. o zmianie ustawy - Prawo lokalowe, wyłączającej lokale użytkowe spod działania tego prawa /6 czerwiec 1990 r./ organy gminy nie mają uprawnień do ustalania wysokości miesięcznych stawek czynszu za wszystkie lokale użytkowe znajdujące się na obszarze gminy, gdyż najem takich lokali oraz ustalanie wysokości czynszu następuje na podstawie umowy cywilnoprawnej
Od dnia wejścia w życie ustawy nowelizującej Prawo lokalowe, to jest od dnia 6 czerwca 1990 r. /ustawa z dnia 23 marca 1990 r. o zmianie ustawy - Prawo lokalowe - Dz.U. nr 32 poz. 190/, organy gminy nie dysponują uprawnieniem do ustalania wysokości miesięcznych stawek czynszu najmu za lokale użytkowe w formie stanowienia, przewidzianych w art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym
