Wyrok WSA w Krakowie z dnia 20 października 2022 r., sygn. II SA/Kr 849/22
1. Sporządzenie planu miejscowego na podkładzie mapowym w niewłaściwej skali nie narusza prawa materialnego, jeżeli nie wpływa na czytelność i zrozumiałość planu, a tym samym spełnia wymogi art. 16 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. 2. Ustalenie maksymalnej wysokości budynków w planie miejscowym, które jest niższe niż dopuszczalne w studium, nie stanowi naruszenia ustaleń
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 9 prawa budowlanego, organ wydający pozwolenie na budowę ma obowiązek weryfikacji danych zawartych w projekcie zagospodarowania terenu, tak by stwierdzić spełnienie wymogów określonych w przepisach techniczno-budowlanych, w tym odnośnie nasłonecznienia i przesłaniania, uwzględniając przy tym uzasadnione interesy osób trzecich.
Przepisy prawa budowlanego, w szczególności art. 28 ust. 1 oraz art. 29 ust. 1 pkt 2a ustawy prawo budowlane, stanowią, że roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę lub zgłoszeniu budowy.
Zasady wyznaczania obszaru analizowanego w ramach ustalania warunków zabudowy nie pozwalają na uznawanie dowolnej części działki przylegającej do drogi za front działki. Decydujący jest wybór inwestora co do szlaku komunikacyjnego. W przypadku wątpliwości, organ powinien wezwać inwestora do złożenia stosownych wyjaśnień. Wadliwe wyznaczenie obszaru analizowanego uniemożliwia prawidłowe ustalenie warunków