Z jakich przyczyn pracownik nie nabędzie zasiłku chorobowego i opiekuńczego lub go straci

Można je podzielić na okoliczności zawinione i niezawinione. W przypadku tych pierwszych ubezpieczony traci prawo do świadczenia z powodu własnego zachowania, a drugich – brak prawa do zasiłku lub jego utrata nie zależą od niego

Przepisy ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (dalej: ustawa zasiłkowa) wprowadziły wiele wyjątków od zasady, że osoby, które stały się niezdolne do pracy w trakcie ubezpieczenia chorobowego, mają prawo do zasiłku chorobowego. Te wyjątki mają przede wszystkim zapobiegać nadużywaniu prawa do zasiłku oraz czynieniu sobie z niego źródła utrzymania. Dotyczy to również zasiłku opiekuńczego. Co prawda sytuacje nadużywania prawa do zasiłku opiekuńczego są rzadsze, ale również się zdarzają, dlatego ZUS może kwestionować jego wykorzystywanie niezgodnie z celem zwolnienia.

Sytuacje zawinione

Najbardziej pojemnym przepisem, jeśli chodzi o możliwe sytuacje zawinione pozbawiające prawa do zasiłku, jest art. 17 ustawy zasiłkowej. Zgodnie z jego ust. 1 ubezpieczony wykonujący w okresie orzeczonej niezdolności do pracy pracę zarobkową lub wykorzystujący zwolnienie od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia traci prawo do zasiłku chorobowego za cały okres tego zwolnienia. W tym jednym przepisie przewidziano dwie oddzielne przesłanki utraty prawa do zasiłku, tj.: