Europa: dlaczego warto mieć nadzieję

Kocham Europę. Uwielbiam jej krajobrazy, zabytki, różnorodność jej kuchni i mnogość języków. Mówiąc wprost, rzadko czuję się lepiej niż podczas podróży po Europie, czy to w polskich Tatrach albo nad estońskimi jeziorami, czy na wzgórzach Sycylii. Już we wczesnym dzieciństwie byłem przyzwyczajony do przekraczania granicy. Mój ojciec był Francuzem, a matka Niemką. Nic nie sprawiało mi większej przyjemności, niż kiedy w dzień wolny od szkoły mama podpowiadała mi, abym wyjechał z naszego alzackiego miasteczka i odwiedził babcię mieszkającą na drugim brzegu Renu. Przekraczanie granicy było jak życie pomiędzy dwoma światami. Nagle zmieniały się język, infrastruktura drogowa i kuchnia. Ojciec często opowiadał mi o II wojnie światowej, która odcisnęła piętno na nim jako młodym człowieku. W czerwcu 1944 r. jako cywil przeżył lądowanie w Normandii.Gdy przekraczałem próg domu mojej niemieckiej rodziny, czekała na mnie zgoła inna historia. Kiedy chodziliśmy na cmentarz, widywałem groby młodych mężczyzn zmarłych w Rosji. To nie byli francuscy polegli z opowieści ojca.