1. Zasada dwuinstancyjności postępowania administracyjnego (podatkowego) nie zostaje naruszona, jeżeli organ odwoławczy podejmuje decyzję w sprawie na nowo, dokonując pełnej analizy i oceny argumentów oraz dowodów. Uzupełnienie argumentacji przez organ odwoławczy nie świadczy o złamaniu tej zasady, ale wręcz przeciwnie - potwierdza jej przestrzeganie. Zasada ta nie oznacza wyłącznie kontroli orzeczenia
1. Jeżeli dany obiekt spełnia kryteria bycia budynkiem, nie może zostać opodatkowany jako budowla. 2. Wyrok zakresowy Trybunału Konstytucyjnego nie eliminuje przepisu z porządku prawnego, ale zmienia jego treść normatywną, nie wpływając na literalne brzmienie. Brak szczegółowego uzasadnienia naruszenia prawa w skardze kasacyjnej może uniemożliwić zakwestionowanie stanowiska wyrażonego przez sąd pierwszej
Na wydane na podstawie art. 5a § 6 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 137) postanowienie wojewódzkiego sądu administracyjnego o odrzuceniu wniosku strony o zbadanie spełnienia przez sędziego sądu administracyjnego lub sędziego delegowanego do pełnienia obowiązków sędziego w sądzie administracyjnym wymogów niezawisłości i bezstronności (art
Ujednolicenie praktyki orzeczniczej w jednym z rozbieżnych wariantów nie oznacza przyzwolenia dla niezgodnego z prawem działania organu, mającego miejsce przed ugruntowaniem stabilnego stanowiska (art. 7 Konstytucji RP). Z zastrzeżeniem wyjątkowych sytuacji, uzasadnionych wartościami konstytucyjnymi, nie można przyjąć, by ujednolicenie zapatrywania w zakresie wykładni operatywnej danej regulacji miało
W świetle art. 190 ust. 4 Konstytucji RP w razie odroczenia utraty mocy obowiązującej przepisu, na podstawie którego zostały wydane prawomocne orzeczenie sądowe lub ostateczna decyzja administracyjna, dopuszczalność wznowienia postępowania administracyjnego lub sądowoadministracyjnego wystąpi dopiero po upływie terminu odroczenia, jeżeli ustawodawca wcześniej nie zmieni lub nie uchyli danego przepisu
Eliminacja z systemu prawnego przepisu art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. w drodze ustawy, nie w drodze derogacji trybunalskiej jest w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego oceniana jako brak podstaw do wznowienia postępowania. Wskazuje się bowiem, że w sytuacji odroczenia utraty mocy obowiązującej przepisu Trybunał stwierdza istnienie niekonstytucyjności, dając zarazem ustawodawcy czas na dostosowanie
Wobec wyraźnego brzmienia art. 190 ust. 1 Konstytucji, orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego zostały wyposażone w atrybut mocy powszechnie obowiązującej. Powszechnie obowiązująca moc orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego oznacza związanie nimi wszystkich sądów, także Sądu Najwyższego i Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skutki wywierane przez wyroki Trybunału Konstytucyjnego, wydawane w kwestii konstytucyjności
Stwierdzona przez Trybunał Konstytucyjny niekonstytucyjność pominięcia prawodawczego oznacza, iż wyrok Trybunału powinien być uwzględniony przy ocenie prawnych podstaw wydanej decyzji. W takim wypadku mają bezpośrednie zastosowanie przepisy Konstytucji oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego, które powodują określoną zmianę stanu prawnego.
Określenie konsekwencji zamieszczenia przez Trybunał Konstytucyjny tzw. klauzuli odraczającej nie daje jednoznacznej odpowiedzi co do nakazu bądź zakazu dalszego stosowania niezgodnej z Konstytucją regulacji prawnej do chwili jej derogacji.W takich sytuacjach nie ma miejsca na automatyzm, a konieczne staje się każdorazowe rozważenie szeregu czynników, w tym przyczyn odroczenia, rodzaju naruszenia,
Delegowanie nie jest równoznaczne z przeniesieniem do innego sądu, czyli zmianą (na stałe) zakresu jurysdykcji sędziego, wynikającej z aktu powołania. Oznacza ono jedynie, że przez czas określony w delegacji sędzia jest uprawniony do orzekania w innym sądzie, pozostając jednak nadal sędzią sądu, który był wskazany w akcie powołania.
Delegowanie nie jest równoznaczne z przeniesieniem do innego sądu, czyli zmianą (na stałe) zakresu jurysdykcji sędziego, wynikającej z aktu powołania. Oznacza ono jedynie, że przez czas określony w delegacji sędzia jest uprawniony do orzekania w innym sądzie, pozostając jednak nadal sędzią sądu, który był wskazany w akcie powołania.
Przejęcie przez sąd administracyjny kompetencji organu administracji do końcowego załatwienia sprawy stanowiłoby wykroczenie poza konstytucyjnie określone granice kontroli działalności administracji publicznej. Poddanie działalności administracji publicznej kontroli sądu administracyjnego oznacza, że w sprawach objętych tą kontrolą nadal mamy do czynienia ze sprawami administracyjnymi, organ administracji
Przejęcie przez sąd administracyjny kompetencji organu administracji do końcowego załatwienia sprawy stanowiłoby wykroczenie poza konstytucyjnie określone granice kontroli działalności administracji publicznej. Poddanie działalności administracji publicznej kontroli sądu administracyjnego oznacza, że w sprawach objętych tą kontrolą nadal mamy do czynienia ze sprawami administracyjnymi, organ administracji
Art. 1 P.u.s.a., jako przepis ustrojowy normujący zakres i kryterium kontroli działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne, nie może co do zasady stanowić samodzielnej podstawy kasacyjnej. To, czy ocena legalności zaskarżonej decyzji była prawidłowa czy też błędna, nie może być utożsamiane z naruszeniem tego przepisu. Tylko wyjątkowo, w sytuacji gdy sąd dokonał kontroli zaskarżonej
Sąd pierwszej instancji mógł by naruszyć art. 1 § 2 p.u.s.a. jedynie odmawiając rozpoznania skargi, mimo wniesienia jej z zachowaniem przepisów prawa bądź rozpoznając ją, ale stosując przy kontroli inne kryterium niż kryterium zgodności z prawem, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Do naruszenia art. 1 § 2 p.u.s.a. nie dochodzi zatem, nawet wówczas, gdy sąd przeprowadza kontrolę wadliwie,
Przepisy regulujące postępowanie administracyjne, w tym także podatkowe, powołane w oderwaniu od stosownych przepisów postępowania sądowego, nie mogą stanowić podstawy kasacyjnej, o której mowa w art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Przedmiotem kontroli w postępowaniu kasacyjnym jest bowiem wyrok sądu administracyjnego pierwszej instancji a sąd ten nie stosuje bezpośrednio przepisów o postępowaniu administracyjnym
Stosownie do art. 1 ustawy o ustroju sądów administracyjnych, sądy administracyjne właściwe są do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Sąd nie może opierać tej kontroli na kryterium słuszności lub sprawiedliwości społecznej. Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, jeżeli jest zgodna z przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Przepis ten mógłby
Stosownie do art. 1 ustawy o ustroju sądów administracyjnych, sądy administracyjne właściwe są do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Sąd nie może opierać tej kontroli na kryterium słuszności lub sprawiedliwości społecznej. Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, jeżeli jest zgodna z przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Przepis ten mógłby
Oceną prawna, o której mowa w art. 30 ustawy o NSA, związany jest zarówno skład orzekający rozpoznający skargę, jak i skład powiększony wyjaśniający w tej sprawie wątpliwość prawną w trybie art. 49 ust. 2 ustawy o NSA.
Art. 1 § 2 Prawa o ustroju sądów administracyjnych wyznacza jedynie ramy sądowej kontroli administracji publicznej. Nie określa natomiast reguł postępowania sądowoadministracyjnego, albowiem te zawarte są w ustawie Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Wspólnicy spółki komandytowej posiadającej siedzibę w Polsce są podatnikami podatku dochodowego zgodnie z przepisami polskiego prawa podatkowego.
Dla kwalifikacji bezpośredniego stosowania konstytucji przez sądy podstawowe znaczenie ma oparcie podstawy prawnej rozstrzygnięcia sądowego na normie konstytucyjnej. O tym, że sąd zastosował daną normę konstytucyjną lub też jej nie zastosował decyduje to, iż norma konstytucyjna stanowi element podstawy prawnej jego rozstrzygnięcia.
Zarzut naruszenia prawa materialnego nie może odnieść zamierzonego skutku, jeśli jest oparty na kwestionowaniu stanu faktycznego i stanowi próbę kreowania odmiennego, pożądanego przez wnoszącego skargę kasacyjną poglądu w tej kwestii, ponieważ badanie zasadności podstawy kasacyjnej naruszenia prawa materialnego można jedynie dokonywać na podstawie niekwestionowanego stanu faktycznego, przyjętego za
