Wyrok NSA z dnia 27 stycznia 2017 r., sygn. II FSK 3998/14

Przejęcie przez sąd administracyjny kompetencji organu administracji do końcowego załatwienia sprawy stanowiłoby wykroczenie poza konstytucyjnie określone granice kontroli działalności administracji publicznej. Poddanie działalności administracji publicznej kontroli sądu administracyjnego oznacza, że w sprawach objętych tą kontrolą nadal mamy do czynienia ze sprawami administracyjnymi, organ administracji zaś, jako podmiot administrujący, nadal nie przestaje być odpowiedzialny za administrowanie.

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogdan Lubiński, Sędziowie: NSA Jolanta Sokołowska, WSA del. Maciej Kurasz (sprawozdawca), Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 31 lipca 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 1007/14 w sprawie ze skargi A. I. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 16 stycznia 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu na rzecz A. I. kwotę 1.800 (jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 31 lipca 2014 r., sygn. akt I SA/Wr 1007/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyniku rozpoznania skargi A. I. (dalej jako: "Skarżący", "Strona") uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu z dnia 16 stycznia 2013 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r.

2. W wyroku tym Sąd pierwszej instancji podał, że Skarżący w 2008 r. prowadził działalność gospodarczą pod firmą G., w ramach której wykonywał usługi w zakresie dostarczania internetu. W wyniku postępowania kontrolnego Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. ustalił, że Skarżący nie wykazał w dokumentach księgowych sprzedaży sieci internetowej zakupionej od W. [...] S.A. czym zaniżył przychód 2007 r. o kwotę 44.213,12 zł w oparciu o treść . 10 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.; dalej: u.p.d.o.f.). Analiza dokumentacji księgowej wykazała nadto, że Skarżący nieprawidłowo ujął w koszty wartość zakupu amortyzacji środka trwałego tj. ww. sieci internetowej zakupionej od firmy M. S.A. przez co zawyżył koszty uzyskania przychodów w 2007r. o kwotę 10.625,96 zł. Wskazano, że podatnik nie rozliczył w kosztach ww. faktur korygujących zawyżając tym samym koszty uzyskania przychodów 2007r. (ujęto pierwotne faktury). Ponadto powinien on amortyzować zakupioną sieć od wartości netto 44.213,12 zł od miesiąca września do października 2007r. Powołując się na treść art. 22g ust. 7 u.p.d.o.f. wyliczono amortyzację na kwotę 736,88 zł. i określono niezamortyzowaną wartość środka trwałego w momencie jego sprzedaży w wysokości 43.476,24 zł. Stwierdzono zawyżenie kosztów uzyskania przychodów 2007 r. o 120.000 zł poprzez bezpośrednie zaksięgowanie w koszty uzyskania przychodów zakupu środków trwałych z faktur wystawionych przez syna skarżącego - M. I. tj. sieci internetowej udokumentowanej fakturą z dnia 22 sierpnia 2007r. (wartość netto 75.000 zł uwzględniona w sierpniu) oraz sieci komputerowej udokumentowanej fakturą z dnia 3 grudnia 2007r. (wartość netto 45.000 zł ujęta w grudniu). Zakupy obu sieci zostały zakwalifikowane w ewidencji środków trwałych jako obiekt obcy. Stwierdzono, że Skarżący nie przedstawił żadnych dowodów na to, że sieć została zakupiona ww. fakturami od syna i została wybudowana w latach 2007-2008. Nie wiadomo też czy taka sieć istnieje i gdzie się znajduje. Zaś przeprowadzone postępowanie wykazało, że sieć internetowa we wskazanych przez podatnika miejscach nie została założona w latach 2007-2008 ale w 2005r., co znalazło swoje potwierdzenie nie tylko w oświadczeniach wybranych losowo osób zamieszkujących lokale położone przy ulicach wskazanych przez podatnika lecz informacjach uzyskanych od zarządców nieruchomości. Stąd też nie uznano za koszt uzyskania przychodów ww. wydatków na podstawie art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. Nie uznano też za koszt uzyskania przychodów 2007r. faktur VAT wystawionych przez M. I. o wartości netto 408.231,02 zł na tzw. obsługę przedsiębiorstwa - kontrakt na zarządzanie, serwis kradzieżowy oraz obsługę usterek w czasie nocnym i wolnym od pracy. Ustalono, że na wszystkich fakturach VAT posłużono się fikcyjnym nr NIP syna Skarżącego, który złożył deklaracje VAT w 2011r. po wszczęciu postepowania u ojca. Nie wykazał on żadnych faktur kosztowych.