Orzeczenie sądu rejonowego w przedmiocie kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych na okres 3 miesięcy zapadło z oczywistą obrazą art. 29 § 1 k.w., bowiem zgodnie z treścią tego przepisu kara ta nie może być orzeczona na okres krótszy niż 6 miesięcy.
Uprawnienie prokuratora do wniesienia skargi na uchwałę rady gminy wynika z art. 182 Kpa oraz art. 5 ust. 3 w związku z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze /Dz.U. 1991 nr 25 poz. 103 ze zm./.
Z faktu, iż wobec strony nie zachowano normy gwarancyjnej, mającej służyć ochronie jej praw, nie można wywodzić niekorzystnych dla tejże strony skutków prawnych. Z istoty normy gwarancyjnej wynika bowiem, iż to właśnie jedynie strona, wobec której nie dochowano przewidzianych w przepisach procedury warunków, może się na okoliczność tą powoływał, zarzucając naruszenie jej praw.
Artykuł 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149) nie tylko pozwala na przeprowadzenie przez sąd wojewódzki dodatkowego postępowania dowodowego w sprawach o uznanie orzeczeń za nieważne, ale zobowiązuje go do takiego właśnie zachowania, jeżeli zachodzi
W wypadku dokonania kradzieży rzeczy ruchomej, a więc i samochodu, za granicą, osobą uprawnioną, o której mowa w art. 199 k.p.k., jest bez względu na miejsce nabycia właściciel skradzionej rzeczy lub osoba uprawniona do władania taką rzeczą, o czym decydują przepisy prawa cywilnego, w tym art. 24 § 2 ustawy z dnia 12 listopada 1965 r. Prawo prywatne międzynarodowe (Dz.U. nr 46, poz. 290).
W sprawach o roszczenia przewidziane w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34; poz. 149), sąd uwzględniając wniosek, zasądza od Skarbu Państwa odszkodowanie sa poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami od dnia
Skazanie za przestępstwo zakwalifikowane kumulatywnie z art. 235 k.k. i art. 156 § 3 k.k. nie upoważnia do orzeczenia nawiązki na podstawie art. 59 pkt 1 k.k., albowiem skutek a postaci uszkodzenia ciała (rozstroju zdrowia) pokrzywdzonego wynika z przestępstwa nieumyślnego.
Pod pojęciem wiadomości, o których mowa w art. 48 dekretu z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym (Dz.U. nr 29, poz. 154), a także w wielu przepisach kodeksu karnego (art. 124 § 1 i 2, 131 § 1, 254 § 1, 255 § 1 i 2, 260 § 1 i 2, art. 261, 264 § 1 i 2, 271 § 1 i 2, 326 § 2), rozumieć należy tylko i wyłącznie opis pewnego stanu rzeczy, przy pomocy którego oznajmia się o tym, co miało miejsce w
W sprawach ze stosunku służbowego policjantów decyzje administracyjne wydaje się tylko w przypadkach mianowania policjanta, przenoszenia oraz zwolnienia ze stanowiska /art. 32 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji - Dz.U. nr 30 poz. 179/. Delegowanie policjanta i odwoływanie z delegacji następuje w formie aktu administracyjnego nie będącego decyzją w rozumieniu art. 104 lub art. 105 Kpa.
Nie jest dopuszczalna taka interpretacja jakiegokolwiek przepisu prawa, która by naruszała zagwarantowane konstytucyjnie prawa obywatelskie lub była sprzeczna z ratyfikowanymi przez Polskę aktami międzynarodowymi, a także pozostawała w sprzeczności z innymi przepisami obowiązujących ustaw.
1. Porównanie treści przepisów art. 50 k.k. oraz art. 80 k.k. i art. 37 k.k.w. prowadzi do wniosku, iż te dwa ostatnie przepisy określają sposób realizacji szczególnoprewencyjnego celu kara pozbawienia wolności w procesie jej wykonania. Z tego nie można jednak wyciągać wniosku; że przy podejmowaniu decyzji w postępowaniu wykonawczym znaczenie ma jedynie dyrektywa prewencji szczególnej, natomiast dyrektywa
Na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w wyroku łącznym, obejmującym wyrok skazujący na karę pozbawienia wolności, w odniesieniu do której nastąpiło w trybie art. 91 k.k. warunkowe przedterminowe zwolnienie skazanego, nie odwołane w czasie określonym art. 97 k.k., nie zalicza się całej wymierzonej tym wyrokiem kary pozbawienia wolności, ale tylko karę faktycznie odbytą do chwili
W sprawie określonej w art. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149) opłaty poniesione przez wnioskodawcę na rzecz zespołu adwokackiego w związku z ustanowieniem przez niego swego pełnomocnika nie należą do kosztów postępowania w rozumieniu art. 13 tej ustawy
I. Artykuł 1 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149) odnosi się również do orzeczeń, o których jest mowa w tym przepisie, wydanych z powodu działalności na rzecz niepodległości Polski prowadzonej przed 1 stycznia 1944 r. II. Do uznania za nieważne orzeczenia
1. Forma rozkazu nie może być, wbrew prawu, używana do nawiązywania i rozwiązywania stosunku służbowego; w art. 32 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179/ expressis verbis postanowiono, że mianowanie policjanta na stanowisko, przenoszenie oraz zwolnienie ze służby następuje w formie decyzji administracyjnej. 2. Wprawdzie art. 44 ust. 1 powyższej ustawy dopuszcza
W procesie karnym pożądana byłaby taka praktyka, aby sąd miejscowo właściwy nie rozpoznawał sprawy, w której on sam występuje w charakterze pokrzywdzonego. W tej praktyce w drodze analogii do przepisu art. 30 § 1 pkt 1 k.p.k. znalazłaby swój wyraz zasada nemo iudex in re sue.
Samo uzyskanie przez żołnierza podstępem świadectwa lekarskiego, stwierdzającego nie istniejącą w rzeczywistości chorobę lub nałóg, w celu otrzymania na jego podstawie zwolnienia ze służby wojskowej, jednak bez przedstawienia go w tym celu organowi wojskowemu, nie wyczerpuje znamion przestępstwa określonego w art. 306 pkt 2 k.k., a jedynie stanowi przygotowanie do tego przestępstwa, karalne na podstawie
Czyn polegający na zniszczeniu pieczątki związku zawodowego nie wypełnia znamion art. 268 k.k. Pieczęć nie może być uznana za dokument w rozumieniu art. 120 § 13 k.k., gdyż nie jest przedmiotem, który samoistnie stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mogącej mieć znaczenie prawne. Pieczęć lub stempel mogą, a w pewnych wypadkach muszą być użyte jako nośnik znaku będącego istotnym elementem
W kwestii wznowienia postępowania zakończonego orzeczeniem byłego sądu okręgowego orzeka sąd apelacyjny.
1. Jeżeli przed upływem okresu, na jaki zgodnie z art. 222 § 1 lub 2 k.p.k. zastosowano albo przedłużono tymczasowe aresztowanie, nie zostanie wydane przez uprawniony sąd postanowienie o przedłużenie czasu tymczasowego aresztowania, to ustaje stosowanie tego środka zapobiegawczego, a podejrzanego należy natychmiast zwolnić. 2. Pozbawienie podejrzanego wolności w okresie między upływem terminu,
I. W wypadku gdy Sąd Wojewódzki stwierdził, na podstawie art. 25 § 1 k.p.k., swą niewłaściwość rzeczową i przekazał sprawę do rozpoznania sądowi rejonowemu, sąd ten jest związany stanowiskiem sądu wyższego rzędu, chyba że w toku dalszego postępowania ujawniły się nowe, istotne okoliczności, mające znaczenie w kwestii właściwości rzeczowej. II. Sąd nie może zwrócić sprawy prokuratorowi na podstawie
Dokumentacja w postaci list i pism ewidencyjnych organizacji społecznej czy politycznej może mieć walor dokumentu w rozumieniu art. 120 § 13 k.k. w wypadkach, gdy dane w niej zawarte albo ona sama mogą stanowić podstawę do ustalenia istnienia stosunku prawnego albo okoliczności mogących mieć znaczenie prawne.
Wójt gminy jako pracownik samorządowy jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 120 § 11 k.k.
W sprawach osób cywilnych, w których orzeczenia wydały sądy wojskowe, które na podstawie art. 1 i 2 oraz 5 § 1 ustawy z dnia 5 kwietnia 1955 r. o przekazaniu sądom powszechnym dotychczasowej właściwości sądów wojskowych w sprawach karnych osób cywilnych, funkcjonariuszów organów bezpieczeństwa publicznego, Milicji Obywatelskiej i Służby Więziennej (Dz.U. art. 15, poz. 83) zostały przekazane sądom powszechnym
