Uchwała SN z dnia 10 października 1991 r., sygn. I KZP 24/91

I. W wypadku gdy Sąd Wojewódzki stwierdził, na podstawie art. 25 § 1 k.p.k., swą niewłaściwość rzeczową i przekazał sprawę do rozpoznania sądowi rejonowemu, sąd ten jest związany stanowiskiem sądu wyższego rzędu, chyba że w toku dalszego postępowania ujawniły się nowe, istotne okoliczności, mające znaczenie w kwestii właściwości rzeczowej.

II. Sąd nie może zwrócić sprawy prokuratorowi na podstawie art. 299 § 1 pkt 2 k.p.k. tylko w celu „zmiany opisu czynu” w akcie oskarżenia, który to opis uzasadniałby właściwość rzeczową sądu rejonowego, lecz w opisanej sytuacji ma obowiązek przystąpić do merytorycznego rozpoznania sprawy nawet wówczas, gdy kwalifikacja prawna czynu wskazana w akcie oskarżenia nie uzasadnia właściwości rzeczowej tego sądu.

Sąd Najwyższy w sprawie Elżbiety M. i Antoniego H., oskarżonych o czyn określony w art. 210 § 1 k.k., po rozpoznaniu przekazanych na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki w Krakowie – postanowieniem z 16 lipca 1991 r., zagadnień prawnych wymagających zasadniczej wykładni ustawy: