Postanowienie SN z dnia 10 października 1991 r., sygn. I KZP 26/91

1. Jeżeli przed upływem okresu, na jaki – zgodnie z art. 222 § 1 lub 2 k.p.k. – zastosowano albo przedłużono tymczasowe aresztowanie, nie zostanie wydane przez uprawniony sąd postanowienie o przedłużenie czasu tymczasowego aresztowania, to ustaje stosowanie tego środka zapobiegawczego, a podejrzanego należy natychmiast zwolnić.

2. Pozbawienie podejrzanego wolności w okresie między upływem terminu, do którego tymczasowe aresztowanie było wykonywane na podstawie orzeczenia uprawnionego organu a chwilą wydania przez właściwy organ postanowienia o przedłużeniu czasu trwania tymczasowego aresztowania, jest bezprawne.

Sąd Najwyższy w sprawie Aleksandra B., po rozpoznaniu przekazanego – na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. – przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu, postanowieniem z dnia 1 sierpnia 1991 r. zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy Sąd Wojewódzki rozpoznający wniosek Prokuratora Wojewódzkiego o przedłużenie w trybie art. 222 § 2 pkt 1 k.p.k. tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego jest władny swoim postępowaniem przedłużyć tymczasowe aresztowanie „wstecz”, obejmując okres, jaki upłynął między datą wskazaną jako koniec okresu tymczasowego aresztowania a datą kiedy wydaje postanowienie, w którym ustosunkowuje się do wniosku prokuratora o przedłużenie tymczasowego aresztowania?” – postanowił odmówić udzielenia odpowiedzi na postawione pytanie.