Uchwała SN z dnia 10 października 1991 r., sygn. I KZP 22/91

W kwestii wznowienia postępowania zakończonego orzeczeniem byłego sądu okręgowego orzeka sąd apelacyjny.

Sąd Najwyższy w sprawie Franciszka K., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu – postanowieniem z dnia 11 lipca 1991 r. – zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:

„Czy sąd apelacyjny jest sądem właściwym do rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem byłego sądu okręgowego?” – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, rozpoznając zażalenie Prokuratora Wojewódzkiego na postanowienie Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu w przedmiocie przekazania sprawy Sądowi Apelacyjnemu w Poznaniu, uznał, że przy rozpoznaniu tego środka odwoławczego wyłoniło się zagadnienie prawne, wymagające zasadniczej wykładni ustawy, sprowadzające się do pytania: czy sąd apelacyjny jest sądem właściwym do rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym orzeczeniem byłego sądu okręgowego.

Zagadnienie to powstało na gruncie konkretnej sprawy o uznanie osoby za „zbiegłą do nieprzyjaciela”, i to w sytuacji, gdy orzeczenie byłego Sądu Okręgowego jest orzeczeniem pierwszoinstancyjnym, które uprawomocniło się bez postępowania odwoławczego. W istocie rzeczy jednak przedstawione pytanie ma charakter bardziej ogólny i wymaga odpowiedzi generalnej, dotyczącej funkcjonowania właściwości sądów w kwestii wznowienia postępowania po zmianie treści art. 478 § 1 k.p.k., dokonanej ustawą z 13.VII.1990 r. o powołaniu sądów apelacyjnych oraz o zmianie ustaw – prawo o ustroju sądów powszechnych, kodeks postępowania cywilnego, kodeks postępowania karnego, o Sądzie Najwyższym, o Naczelnym Sądzie Administracyjnym i o Krajowej Radzie Sądownictwa (Dz.U. nr 53, poz. 306).