Postanowienie SN z dnia 29 kwietnia 1997 r., sygn. V KKN 255/96

Środek odwoławczy dotyczy orzeczenia co do winy, gdy kwestionuje się jej przyjęcie (lub nieprzyjęcie) albo gdy kwestionuje się rodzaj winy lub kwalifikację prawną, a nawet stopień (zakres winy), np. przez przyjęcie „przyczynienia się” innej osoby. Należy to odnieść także do takiej sytuacji, jaka jest określona w art. 145 § 1 kk, a mianowicie, gdy chodzi wprawdzie o występek nieumyślny, ale taki, którego popełnienie może nastąpić albo wskutek umyślnego, albo też nieumyślnego naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu, zaś w opisie czynu przyjętym w wyroku nie dokonano wyraźnego ustalenia w tym zakresie. Z zawartego w art. 145 § 1 kk zróżnicowania („chociażby nieumyślnie”) oraz z treści art. 360 § 2 pkt 1 kpk wynika, że obowiązkiem sądu jest – w wypadku skazania za takie przestępstwo – wyraźne stwierdzenie, czy naruszenie przez sprawcę zasad bezpieczeństwa w ruchu było umyślne czy nieumyślne. Ustalenie to (lub jego brak) stanowi element orzeczenia „o winie”, a jako takie może być zaskarżone w apelacji przez oskarżyciela posiłkowego (art. 395 kpk).