Wyrok SN z dnia 4 kwietnia 1989 r., sygn. WR 126/89

Zawarte w treści art. 333 k.p.k. sformułowanie „jeżeli wyjaśnienia oskarżonego przyznającego się do winy nie budzą wątpliwości”, warunkujące możliwość ograniczenia postępowania dowodowego, oznacza tylko takie sytuacje, gdy wyjaśnienia te pozwalają sądowi na dokonanie pełnej i kompleksowej oceny sprawy, i to zarówno w zakresie winy oskarżonego, kwalifikacji prawnej jego czynu, jak i wszystkich tych okoliczności, które mają wpływ na wymiar kary.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 1989 r. na rozprawie sprawy skazanego nieprawomocnie Dariusza S. za przestępstwa określone: 1) w art. 303 § 3 k.k. w zw. z art. 250 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony PRL (j.t. Dz.U. z 1984 r. nr 7, poz. 31) na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, 2) w art. 303 § 3 k.k. w zw. z art. 250 ust. 1 ustawy z 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony PRL na karę 1 roku pozbawienia wolności – łącznie na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, z powodu rewizji wniesionej przez obrońcę od wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w N. z dnia 9 lutego 1989 r. – zaskarżony wyrok uchylił i sprawę oskarżonego przekazał sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.