Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 25 września 1991 r., sygn. I KZP 28/91

W sprawach osób cywilnych, w których orzeczenia wydały sądy wojskowe, które na podstawie art. 1 i 2 oraz 5 § 1 ustawy z dnia 5 kwietnia 1955 r. o przekazaniu sądom powszechnym dotychczasowej właściwości sądów wojskowych w sprawach karnych osób cywilnych, funkcjonariuszów organów bezpieczeństwa publicznego, Milicji Obywatelskiej i Służby Więziennej (Dz.U. art. 15, poz. 83) zostały przekazane sądom powszechnym, do orzekania w przedmiocie nieważności tych orzeczeń na podstawie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149) właściwe są sądy wojewódzkie.

Sąd Najwyższy w sprawie Sławomira K. po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 8 sierpnia 1991 r., a przez zwykły skład Sądu Najwyższego na podstawie art. 390 § 2 k.p.k. składowi siedmiu sędziów (w tym trzech sędziów z Izby Wojskowej – § 27 regulaminu Sądu Najwyższego), zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: „Który z sądów – wojewódzki czy wojskowy sąd okręgowy – jest sądem rzeczowo właściwym do orzekania w przedmiocie wniosku o uznanie za nieważne orzeczenia byłego Wojskowego Sądu Rejonowego, na podstawie ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149), skazującego z art. 86 § 1 k.k. Wojska Polskiego za czyn mający polegać – według sentencji tego orzeczenia – na usiłowaniu dokonania przemocą zmiany ustroju Państwa Polskiego ?” – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.