Wyrok SN z dnia 5 grudnia 1991 r., sygn. WRN 122/91

Pod pojęciem „wiadomości”, o których mowa w art. 48 dekretu z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym (Dz.U. nr 29, poz. 154), a także w wielu przepisach kodeksu karnego (art. 124 § 1 i 2, 131 § 1, 254 § 1, 255 § 1 i 2, 260 § 1 i 2, art. 261, 264 § 1 i 2, 271 § 1 i 2, 326 § 2), rozumieć należy tylko i wyłącznie opis pewnego stanu rzeczy, przy pomocy którego oznajmia się o tym, co miało miejsce w rzeczywistości, bądź aktualnie się w niej dzieje lub też będzie się w niej działo.

Sprawozdawczy charakter przekazu powoduje, że w pojęciu „wiadomości” nie mieści się natomiast wszelkie uzewnętrznienie uczuć, nastrojów, ocen, opinii czy komentarzy, i to nawet wtedy, gdy połączone jest z relacją o wydarzeniach. Wszelkie tego rodzaju oceny, opinie, komentarze itp. odnoszone są bowiem zawsze w stosunku do faktów, a bez tego odniesienia tracą swój sens.

Sąd Najwyższy w Izbie Wojskowej, po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 1991 r. na rozprawie sprawy Waldemara Zbigniewa K. oraz Zbigniewa O., prawomocnie skazanych za przestępstwo określone w art. 48 ust. 2 i 3 dekretu z dnia 12 grudnia 1981 r. o stanie wojennym, każdy z nich na karę 3 lat pozbawienia wolności oraz karę dodatkową 1 roku pozbawienia praw publicznych, z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Prezesa Izby Wojskowej Sądu Najwyższego w dniu 30 października 1991 r. od wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w G. z dnia 26 lutego 1982 r. – zaskarżony wyrok zmienił przez uniewinnienie Waldemara Zbigniewa K. i Zbigniewa O. od przypisanych im przestępstw.