Gdy uprawnienia strony nie powstają bezpośrednio z mocy prawa, lecz w wyniku konkretyzacji normy prawnej, organ administracji - jeśli nie jest przewidziana inna forma jego działania - obowiązany jest dokonać tej konkretyzacji w drodze decyzji administracyjnej.
Ustawodawca w art. 19 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /t.j. Dz.U. 2001 nr 127 poz. 1400 ze zm./ uzależnił udzielenie cudzoziemcowi zezwolenia na osiedlenie się od wykazania pięcioletniego nieprzerwanego pobytu na terytorium Polski na podstawie wiz lub zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony. Do okresu tego nie można zaliczyć pobytu cudzoziemca na podstawie umowy z
Dla zapewnienia zgodności pomiędzy stanem faktycznym a zapisami w ewidencji ludności niezbędne jest, aby organy meldunkowe mogły wymuszać na obywatelu pewne czynności służące rejestracji miejsca pobytu osoby podlegającej obowiązkowi meldunkowemu lub też poprzez rozstrzygnięcia własne zastępować takie czynności w celu uzyskania zgodności pomiędzy ewidencją a istniejącym stanem rzeczy.
Wyłączenie kognicji NSA w sprawach wymienionych w art. 19 pkt 5 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ i tym samym ograniczenie prawa do sądu nie pozostaje w sprzeczności z konstytucyjną zasadą prawa do sądu wyrażoną w art. 45 ust. 1 Konstytucji. Konstytucja przewiduje w art. 37 ust. 2 możliwość wprowadzenia w drodze ustawy wyjątków od zasady
Zarówno samo brzmienie pkt 9 ust. 1 art. 13 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. 2001 nr 127 poz. 1400/, jak i analiza treści tego przepisu na tle przepisów zawartych w pkt 1-8b ust. 1 art. 13 prowadzą do wniosku, że nie każde naruszenie prawa może być traktowane, jako naruszenie "ładu i porządku publicznego", o jakim mowa w tym przepisie. Użyte w analizowanym przepisie określenie
Przekazanie przez Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej właścicielowi lokalu wniosku o zameldowanie nastąpiło na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.
W świetle art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /t.j. Dz.U. 2001 nr 87 poz. 960/, wobec niekonstytucyjności przepisu art. 9 ust. 2 wyłączną przesłanką zameldowania określonej osoby w oznaczonym lokalu jest sam fakt przebywania w nim, bez konieczności legitymowania się dokumentem uprawniającym do tego. To konsekwencja charakteru i istoty czynności
Podjęcie działalności gospodarczej, która zapewnia możliwość utrzymania się, wskazuje wyłącznie na spełnienie przesłanki wymienionej w art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. 2001 nr 127 poz. 1400/. Zapewnienie środków utrzymania w wyniku prowadzonej działalności gospodarczej jednak nie jest tożsame z wykazaniem istnienia trwałych więzów ekonomicznych z Polską,
Zwłoka organów administracji publicznej w załatwieniu sprawy i naruszenie terminów określonych w art. 35 Kpa nie może powodować ujemnych skutków dla strony, która dopełniła swoich obowiązków, wszczynając prawidłowo postępowanie administracyjne w sprawie o uzyskanie zezwolenia na osiedlenie się /art. 19 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 114 poz. 739 ze zm./.
Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych nie jest żadnym z podmiotów wymienionych w art. 44h ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 2001 nr 87 poz. 960 ze zm./, uprawnionych do nieodpłatnego otrzymywania danych ze zbiorów meldunkowych, zbioru PESEL oraz ewidencji wydanych i utraconych dowodów osobistych.
Czterdziestopięciodniowy termin do wystąpienia z wnioskiem o przedłużenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, przewidziany w art. 25b ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. 2001 nr 127 poz. 1400/, ma charakter porządkowy i nie może być rozumiany jako dodatkowa przesłanka materialnoprawna, od której uzależnia się uwzględnienie wniosku o udzielenie lub przedłużenie
Egzekucja wyroku orzekającego eksmisję skarżącego z lokalu jest aktem równoznacznym z ustaniem jego pobytu w tym lokalu w rozumieniu art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /t.j. Dz.U. 2001 nr 87 poz. 960/ i jeśli nawet po wykonaniu egzekucji eksmitowana osoba wbrew woli wierzyciela egzekucyjnego wtargnie do lokalu, nie stanowi to stałego jej pobytu
Obawa przed prześladowaniem z powodu religii w rozumieniu art. 1 ust. A pkt 2 Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, sporządzonej w Genewie dnia 28 lipca 1951 r. /Dz.U. 1991 nr 119 poz. 515/, może wynikać także z zagrożenia wywołanego odmową uczestniczenia w praktykowaniu obrzędu lub kultu religijnego.
Zgodnie przepisem art. 24 par. 1 pkt 5 Kpa podlega wyłączeniu pracownik organu administracji publicznej, który rozpatrywał sprawę w niższej instancji. Przepis ten ma zastosowanie do pracownika naczelnego organu administracji publicznej, który wydał decyzję w sprawie i w związku z tym nie może otrzymać upoważnienia do ponownego jej rozstrzygnięcia, na skutek wniosku strony o ponowne rozpatrzenie sprawy
Niewykonywanie przez osobę prowadzącą działalność gospodarczą obowiązku płacenia składek potwierdzone tytułami wykonawczymi uzasadnia odmowę wydania jej paszportu, a więc także unieważnienia paszportu. Uprawnienie skarżącego do złożenia wniosku wynika z zadań Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz przesłanek, przy zaistnieniu których właściwy organ może unieważnić paszport na podstawie art. 10 ust. 1
Samo występowanie nawet z oczywiście bezzasadnymi wnioskami i wykorzystywanie przez cudzoziemca wszystkich przewidzianych w przepisach prawa polskiego instytucji prawnych w celu "zalegalizowania" pobytu, nie może być, poczytywane jako wyraz lekceważenia polskiego porządku prawnego.
Objęcie wnioskiem współmałżonka na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 114 poz. 739 ze zm./ oznacza, że małżonek ten staje się stroną postępowania, który może samodzielnie realizować uprawnienia procesowe, w tym w szczególności prawo do składania środków odwoławczych w postępowaniu administracyjnym i sądowoadministracyjnym.
Udostępnianie z ewidencji ludności danych osobowych następuje na podstawie przepisów o ewidencji ludności i dowodach osobistych.
Ustawa ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 114 poz. 739 ze zm./ w brzmieniu obowiązującym w 1997 r. i w 1998 r. nie znała instytucji "zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony w celu połączenia z rodziną". Art. 19 ust. 1 zmieniony został przez art. 1 pkt 19 lit. "a", a rozdział 3a Łączenie rodzin został wprowadzony art. 1 pkt 25 ustawy z dnia 11 kwietnia 2001 r. /Dz.U. nr
1. W świetle wyliczenia w art. 52 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 114 poz. 739 ze zm./ odrębnych, fakultatywnych przesłanek wydalenia cudzoziemca z terytorium RP nie ulega wątpliwości, że okoliczności, o których mowa w art. 13 ust. 1 /powołane w art. 52 ust. 1 pkt 4/ nie obejmują wymienionych w pkt 2 ust. 1 art. 52 cyt. ustawy sytuacji polegających na nielegalnym /
Przewidziane w art. 18 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskie kategorie ochrony prawnej jak małżeństwo, rodzina, macierzyństwo i rodzicielstwo podlegają ochronie i opiece na warunkach i w granicach obowiązującego w Polsce porządku prawnego. Wyznaczają je m.in. przepisy art. 22 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1997 r. o cudzoziemcach /Dz.U. nr 114 poz. 739 ze zm./
W postępowaniu dotyczącym wyrażenia zgody na zbycie akcji cukrowni na rzecz cudzoziemca, skarżący - zamieszkujący w budynku cukrowni nie ma żadnych praw, które ograniczyłyby możliwość zbycia akcji przez właściciela na rzecz cudzoziemca. Między udzielonym zezwoleniem na nabycie akcji a prawami lokatorskimi skarżącego nie istnieje związek materialnoprawny.
Obawa przed prześladowaniem w rozumieniu art. 1 ust. A pkt 2 Konwencji Genewskiej nie musi oznaczać, że prześladowanie jest pewne lub nawet prawdopodobne. Ustalenie statusu uchodźcy jest uzasadnione już wówczas, gdy istnieją uzasadnione podstawy do stwierdzenia możliwości prześladowania. "Możliwość" oznacza, że prześladowanie może mieć miejsce, chociaż nie jest pewne lub prawdopodobne, a wymóg stwierdzenia
