Wyrok NSA z dnia 7 marca 2003 r., sygn. V SA 2425/02

W świetle art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /t.j. Dz.U. 2001 nr 87 poz. 960/, wobec niekonstytucyjności przepisu art. 9 ust. 2 wyłączną przesłanką zameldowania określonej osoby w oznaczonym lokalu jest sam fakt przebywania w nim, bez konieczności legitymowania się dokumentem uprawniającym do tego. To konsekwencja charakteru i istoty czynności zameldowania, wyłącznie jako aktu rejestracji danych o miejscu pobytu oznaczonej osoby /art. 1 ust. 2 powyższej ustawy/.

@UNaczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Waldemara W. na decyzję Wojewody M. z dnia 2 września 2002 r. (...) w sprawie o zameldowanie oddala skargę z zastrzeżeniem zdania odrębnego.

UZASADNIENIE

W dniu 14 lutego 2002 r. Barbara S. złożyła w Urzędzie Miasta K. podanie dotyczące "zameldowania /jej/ na pobyt stały w K. przy ul. K.W. 13", twierdząc, że jest współwłaścicielem położonej pod tym adresem zabudowanej nieruchomości oraz że już wcześniej występowała do Wydziału Ewidencji Ludności Urzędu Miasta K. o zameldowanie, jednakże bezskutecznie ze względu na brak zgody drugiego współwłaściciela - brata Waldemara W. na zameldowanie wnioskodawczyni.