Wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2002 r., sygn. V SA 1073/02

Samo występowanie nawet z oczywiście bezzasadnymi wnioskami i wykorzystywanie przez cudzoziemca wszystkich przewidzianych w przepisach prawa polskiego instytucji prawnych w celu "zalegalizowania" pobytu, nie może być, poczytywane jako wyraz lekceważenia polskiego porządku prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Olega W. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 26 marca 2002 r. (...) w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony - uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Wojewody M. z dnia 17.09.2001 r. (...),

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 17 września 2001 r. Wojewoda M. odmówił Olegowi W., obywatelowi Ukrainy, udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i wydania karty czasowego pobytu. Jako materialnoprawna podstawa decyzji powołane zostały art. 22 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 7 i 9 ustawy o cudzoziemcach, a jako główny argument to, że udokumentowane przez niego dochody są niewystarczające ze względu na wysokie koszty utrzymania.

Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia 26 marca 2002 r., z powołaniem się na art. 13 ust. 1 pkt 7 ww. ustawy jako główną przesłankę odmowy. Prezes Urzędu stwierdził bowiem, że "zarówno pozostawanie cudzoziemca w naszym kraju, pomimo ustania jego zatrudnienia, będącego podstawą udzielenia mu zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony, jak i instrumentalne potraktowanie procedury uchodźczej - w celu legalizacji pobytu w naszym kraju (...)" wskazują, że istnieje uzasadnione podejrzenie, iż pobyt Olega W. ma inny cel niż deklarowany oraz podniósł lekceważący stosunek Skarżącego do prawa polskiego.