1. Dziennikarz ma prawo odmówić wykonania polecenia służbowego, jeżeli oczekuje się od niego publikacji, która łamie zasady rzetelności, obiektywizmu i staranności zawodowej, zgodnie z art. 12 ust. 1 prawa prasowego. 2. Dziennikarz nie może prowadzić ukrytej działalności reklamowej wiążącej się z uzyskaniem korzyści majątkowej bądź osobistej od osoby lub jednostki organizacyjnej zainteresowanej reklamą
Sprostowanie prasowe, zgodnie z art. 31a Prawa prasowego, może dotyczyć jedynie nieścisłej lub nieprawdziwej wiadomości. Interpretacja przepisów prawnych, nawet jeśli jest błędna, nie jest uznawana za "nieprawdziwą" i jako taka nie może podlegać sprostowaniu.
W kontekście regulacji prawa prasowego dotyczących sprostowania, zasadnicza rola trybu naprawczego gwarantuje indywidualnym podmiotom prawne środki do skutecznego dochodzenia swojego prawa do sprostowania. Zaniechanie przez redaktora naczelnego odpowiedniej realizacji tego trybu prowadzi nie tylko do naruszenia zasady równości stron, ale także do destabilizacji integralności systemu prasowego, w którym
1. Zgodnie z przepisami Prawa prasowego, status "osoby zainteresowanej" w żądaniu sprostowania zależy od ustaleń faktycznych i treści konkretnej publikacji prasowej, a nie od ogólnych kryteriów, co do których nie można przyjąć jednolitej zasady. 2. W świetle zasady subiektywistycznego podejścia do sprostowania, publikacja sprostowania ma charakter techniczny i formalistyczny, służąc jedynie umożliwieniu
W sytuacji publikacji w materiale prasowym informacji, która jest wewnętrznie sprzeczna i może być postrzegana jako nieścisła w odniesieniu do faktów dotyczących zamiarów podmiotu publicznego (tutaj: Ministerstwa Sprawiedliwości), podmiot ten ma prawo do sprostowania tej informacji, aby wyjaśnić swoje rzeczywiste intencje i stanowisko. Sąd oceniający roszczenie o sprostowanie skupia się na ocenie nieścisłości
Błędem jest utożsamianie opłaty rocznej z tytułu dosyłu sygnału z naziemnej stacji satelitarnej do satelity z roczną opłatą za prawo do dysponowania częstotliwością przeznaczoną do nadawania programu, o której mowa w treści art. 53 ust. 1 u.r.t.
Publikacje prasowe, które ujawniają dane osobowe osoby, przeciwko której toczy się postępowanie sądowe, naruszają art. 13 ust. 2 Prawa prasowego, nawet jeśli są związane z zarzutami stawianymi tej osobie i służą interesowi publicznemu. Decydującym kryterium dla oceny naruszenia jest możliwość identyfikacji osoby przez przeciętnego reprezentanta określonego środowiska, a nie przez przeciętnego czytelnika
Materiał prasowy, który nie ma związku z mieniem państwowym i stosunkami cywilnoprawnymi, ale dotyczy wykonywania funkcji władczych przez państwo i procesu legislacyjnego, nie podlega wymogom sprostowania określonym w ustawie prasowej. Skarb Państwa, reprezentowany przez Ministra Sprawiedliwości, nie ma przymiotu zainteresowanego w takiej sprawie.
Tryb naprawczy w przypadku sprostowań stanowi istotne narzędzie ochrony praw zainteresowanych stron, umożliwiające skuteczną publikację sprostowania, nawet jeśli początkowo nie spełnia ono wszystkich wymogów. Odmowa redaktora naczelnego zamieszczenia wadliwego sprostowania bez wdrożenia trybu naprawczego naruszałaby obowiązujące przepisy prawa prasowego, negując istnienie prawa podmiotowego do publikacji
Sprostowanie stanowi szczególny mechanizm prawa prasowego pozwalający opinii publicznej na zapoznanie się ze stanowiskiem drugiej strony sporu, umożliwiając zainteresowanemu zajęcie własnego stanowiska i przedstawienie swojej wersji wydarzeń oraz zapoznanie z nią opinii publicznej, za pośrednictwem tego samego środka przekazu, w którym ukazały się uprzednio informacje jego dotyczące i wpływające na
W razie spełnienia przez wnioskodawcę wymogu określonego w art. 31a ust. 4 pr.pras. na etapie złożenia wniosku w postępowaniu przedsądowym i dołączenia do pozwu kserokopii podpisanego sprostowania, wystarczające jest poprzedzenie opublikowania sprostowania zapowiedzią identyfikującą podmiot, który żądał sprostowania.
Nawet subiektywnie obraźliwe skojarzenia, skoro nie prezentują treści niedozwolonych ani nie mają na celu dehumanizacji osoby prezentowanej, lecz dotyczą porównania z postacią historyczną budzącą u przynajmniej części odbiorców negatywne emocje (niezależnie od tego czy chodzi o wojskowego puczystę, czy prezentera telewizyjnego na usługach totalitarnego reżimu) nie uzasadniają tezy o naruszeniu w sferze
Prasa jest zobowiązana do prawdziwego przedstawiania zjawisk (art. 6 ust. 1 Prawa prasowego), a dziennikarz powinien zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych, jak również chronić dobra osobiste i interesy działających w dobrej wierze informatorów i innych osób, które okazują mu zaufanie (art. 12 ust. 1 pkt 1 i 2 pr. pras.). Prawdziwe relacjonowanie
Sprostowanie materiału prasowego może być podpisane przez pełnomocnika osoby zainteresowanej jego opublikowaniem (art. 31a ust. 1 i 4 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe, tekst jedn.: Dz.U. z 2018 r., poz. 1914).
1. Istnieje konieczność zapewnienia każdemu pracownikowi, przynajmniej w stopniu minimalnym, ochrony przed negatywnymi skutkami pogorszenia - z mocy prawa - jego statusu prawnego (przez definitywną utratę zatrudnienia albo zmianę warunków pracy i płacy bez odpowiedniego okresu przejściowego) i w związku z tym, minimalny standard ochrony należy się w szczególności osobom, które z mocy prawa tracą zatrudnienie
Sprostowanie spełniające wymogi formalne określone w przepisach prawa prasowego musi być opublikowane, nawet jeżeli zawiera subiektywne i nie do końca prawdziwe lub sprawdzone informacje, chyba że jego treść zawiera oczywiste kłamstwa lub obraża zdrowy rozsądek.
Sytuacja, gdy znak towarowy jest wykorzystywany jako część spotów reklamowych i reklam (niezależnie od tego czy słownych czy graficznych) nie jest tożsama z tym, że samoistnie staje się on reklamą, częścią reklamy, ma charakter reklamy w rozumieniu § 1 ust. 2 rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 6 lipca 2000 r. w sprawie sposobu sponsorowania audycji lub innych przekazów, czy
Satyryczny charakter utworu nie zawsze wyłącza działania autora. Niemniej jednak, niepodobna pominąć, że satyra stanowi społeczny komentarz do pewnych faktów czy osób. Jej immanentnymi cechami są zaś przesada, zniekształcenie rzeczywistości, a celem - prowokacja i poruszenie odbiorców. Każda ingerencja w analizowany typ wypowiedzi wymaga drobiazgowego zbadania. Istnieją oczywiście granice takiej humorystycznej
Dziennikarz musi mieć świadomość, że prowadzenie śledztwa dziennikarskiego i zbieranie informacji na określony temat z reguły może być odbierane przez zainteresowanego, jako nieprzyjemne, irytujące i wywoływać postawy konfrontacyjne. Dziennikarz swoimi publikacjami podjętymi, choćby w najbardziej słusznym interesie - z uwagi na zasięg przekazu i masowość odbioru - ma znaczne możliwości wyrządzenia
1. Art. 33 ust. 3 pr. pras. nie uzasadnia poglądu o utracie przez redaktora naczelnego prawa do podnoszenia w procesie zarzutów dotyczących wadliwości sprostowania, których usunięcia nie zażądał w trybie wynikającym z tego przepisu. Nie ma podstaw do rozszerzającej wykładni tego przepisu i upatrywania w nim prekluzji zarzutów, których redaktor naczelny nie podniósł w odmowie opublikowania sprostowania
Ocena, czy dana wypowiedź narusza dobra osobiste powinna być dokonana na podstawie obiektywnego kryterium, a nie według indywidualnej wrażliwości osoby zainteresowanej. Oznacza to konieczność odwołania się do reakcji typowej, przeciętnej osoby i udzielenia odpowiedzi, czy uznałaby ona określone działanie za naruszające dobra osobiste.
Obowiązująca od 12 września 2012 r. treść art. 32 ust. 5 pr. pras. nie pozwala w tekście nadesłanego sprostowania dokonywać bez zgody wnioskodawcy żadnych zmian i skrótów. W efekcie w aktualnym stanie prawnym wyłączone jest dokonywanie przez sąd, bez zgody wnioskodawcy, skrótów i zmian polegających np. na usuwaniu zbędnych fragmentów czy na ich łączeniu w spójną całość. Zakres ewentualnej korekty tekstu
Podstawową funkcją sprostowania jest umożliwienie przedstawienia przez prostującego jego subiektywnego punktu widzenia. Chodzi o urzeczywistnienie zamieszczenia przez podmiot uprawniony wypowiedzi własnej, korygującej jego zdaniem nieprawdziwej wiadomości. Sprostowanie powinno się odnosić do faktów oraz prostować nieprawdziwą lub nieścisłą informację. Sprostowanie zatem ma dotyczyć faktów, a nie ocen
Administrator portalu internetowego odpowiada na podstawie art. 24 § 1 k.c. za własne działania naruszające dobra osobiste osób trzecich, które polegają na rozpowszechnianiu i utrzymywaniu cudzych anonimowych informacji naruszających te dobra za pośrednictwem strony internetowej. Artykuł 14 ust. 1 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną, nie modyfikując ciężaru wykazania bezprawności naruszenia
