Kwalifikacja prawna ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych powinna uwzględniać, w jakim stopniu dochodzi do zagrożenia interesów pracodawcy. Przy tej ocenie w przypadku dziennikarza należy mieć na uwadze jego służebną rolę wobec państwa i społeczeństwa, wynikającą z prawa prasowego ustawa z dnia 26 stycznia 1984 r. (Dz.U. 1984 r. Nr 5, poz. 24 ze zm.).
Artykuł 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz.U. 1984 r. Nr 5, poz. 24 ze zm.) nie zmienia okresu odpowiedzialności dziennikarza za przestępstwo określone w art. 178 § 1 kk.
Przepis art. 163 k.p.k. stanowi lex specialis w stosunku do art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz.U. nr 5, poz. 24 z późn. zm.), normującego w sposób generalny tajemnicę zawodową dziennikarza. Dziennikarz, w tym także redaktor naczelny, nie może zatem w procesie karnym odmówić zeznań co do okoliczności, na które rozciąga się obowiązek zachowania tajemnicy, jeżeli sąd
W demokratycznym państwie prawnym pozostawienie ministrów poza zasięgiem obowiązku reagowania na krytykę prasową ich dotyczącą jest nie do przyjęcia i nie ma uzasadnienia w przepisach. Milczenie Urzędu Rady Ministrów, Prezesa Rady Ministrów wobec takiej krytyki skierowanej przeciwko ministrowi jest w istocie odmową udzielenia informacji, o której mowa w art. 4 ust. 3 i 4 prawa prasowego, i uzasadnia
Przestępstwem, o którym mowa w art. 37a ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz.U. nr 5, poz. 24 z późn. zm.), jest nie tylko taki czyn przestępny, do którego znamion ustawowych należy działanie poprzez opublikowanie materiału prasowego i jest ono wymienione expressis verbis, lecz również i inny czyn przestępny, jeżeli jego znamiona zostały zawarte w treści opublikowanego materiału prasowego
Określenie sąd w art. 13 ust. 3 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz.U. nr 5, poz. 24) oznacza sąd właściwy do rozpoznania sprawy.
Brak odpowiedzi na krytykę prasową przewidzianą w art. 6 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe /Dz.U. nr 5 poz. 24/, mimo upływu miesięcznego terminu do przekazania jej adresatowi przez redaktora naczelnego z żądaniem ustosunkowania się, jest - w rozumieniu art. 4 ust. 3 równoznaczny z odmową udzielenia informacji, na którą służy skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 4 ust.
Autor publikacji lub widowiska jest legitymowany do zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego ostatecznej decyzji administracyjnej o zakazie rozpowszechniania publikacji lub widowiska w całości lub w części wydanej na podstawie art. 13 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o kontroli publikacji i widowisk /Dz.U. nr 20 poz. 99 ze zm./.
