Uchwała SN z dnia 17 kwietnia 1997 r., sygn. I KZP 5/97

Artykuł 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz.U. 1984 r. Nr 5, poz. 24 ze zm.) nie zmienia okresu odpowiedzialności dziennikarza za przestępstwo określone w art. 178 § 1 kk.

Sąd Najwyższy w sprawie Andrzeja S. i Antoniego P., po rozpoznaniu przekazanych na podstawie art. 390 § 1 kpk przez Sąd Wojewódzki w Warszawie, postanowieniem z dnia 8 stycznia 1997 r. zagadnień prawnych wymagających zasadniczej wykładni ustawy:

„1. Czy dyspozycja art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz.U. 1984 r. Nr 5, poz. 84 z późn. zm.) stanowiąca, iż obowiązkiem dziennikarza jest alternatywne sprawdzenie zgodności z prawdą uzyskanych informacji lub podanie ich źródła, jako lex specialis wyłącza odpowiedzialność dziennikarza za przestępstwo z art. 178 § 1 kk w sytuacji, gdy dziennikarz publikuje bez sprawdzenia informację nieprawdziwą, której treść wyczerpuje znamiona art. 178 § 1 kk, jednakże wskazuje precyzyjnie autora tej informacji?

2. W przypadku pozytywnej odpowiedzi na wyżej postawione zagadnienie: Czy w warunkach wyżej opisanych dosłowne zacytowanie wypowiedzi zwalnia dziennikarza z odpowiedzialności także za jej formę, a w konsekwencji za występek z art. 181 § 1 kk?

3. Czy obowiązek zachowania szczególnej staranności i rzetelności przy zbieraniu i wykorzystywaniu materiałów prasowych nałożony na dziennikarza cytowanym na wstępie przepisem prawa prasowego w sytuacji, gdy rezygnuje ze sprawdzenia zgodności z prawdą uzyskanych wiadomości w zamian podając ich źródło, sprowadza się do starannego, wiernego oddania treści uzyskanej wiadomości, zaopatrzenia jej komentarzem lub dobraniem kontekstu, które nie zniekształciłoby jej wymowy, a także umożliwienia autoryzacji dosłownie cytowanej wypowiedzi osobie udzielającej informacji, czy też nadto obejmuje powinność zbadania wiarygodności źródła informacji, mimo że zgodności z prawdą samej informacji dziennikarz nie ma obowiązku badania?”