1. Porównanie treści przepisów art. 50 k.k. oraz art. 80 k.k. i art. 37 k.k.w. prowadzi do wniosku, iż te dwa ostatnie przepisy określają sposób realizacji szczególnoprewencyjnego celu kara pozbawienia wolności w procesie jej wykonania. Z tego nie można jednak wyciągać wniosku; że przy podejmowaniu decyzji w postępowaniu wykonawczym znaczenie ma jedynie dyrektywa prewencji szczególnej, natomiast dyrektywa
Na poczet kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w wyroku łącznym, obejmującym wyrok skazujący na karę pozbawienia wolności, w odniesieniu do której nastąpiło w trybie art. 91 k.k. warunkowe przedterminowe zwolnienie skazanego, nie odwołane w czasie określonym art. 97 k.k., nie zalicza się całej wymierzonej tym wyrokiem kary pozbawienia wolności, ale tylko karę faktycznie odbytą do chwili
W sprawie określonej w art. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149) opłaty poniesione przez wnioskodawcę na rzecz zespołu adwokackiego w związku z ustanowieniem przez niego swego pełnomocnika nie należą do kosztów postępowania w rozumieniu art. 13 tej ustawy
I. Artykuł 1 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego (Dz.U. nr 34, poz. 149) odnosi się również do orzeczeń, o których jest mowa w tym przepisie, wydanych z powodu działalności na rzecz niepodległości Polski prowadzonej przed 1 stycznia 1944 r. II. Do uznania za nieważne orzeczenia
W procesie karnym pożądana byłaby taka praktyka, aby sąd miejscowo właściwy nie rozpoznawał sprawy, w której on sam występuje w charakterze pokrzywdzonego. W tej praktyce w drodze analogii do przepisu art. 30 § 1 pkt 1 k.p.k. znalazłaby swój wyraz zasada nemo iudex in re sue.
Samo uzyskanie przez żołnierza podstępem świadectwa lekarskiego, stwierdzającego nie istniejącą w rzeczywistości chorobę lub nałóg, w celu otrzymania na jego podstawie zwolnienia ze służby wojskowej, jednak bez przedstawienia go w tym celu organowi wojskowemu, nie wyczerpuje znamion przestępstwa określonego w art. 306 pkt 2 k.k., a jedynie stanowi przygotowanie do tego przestępstwa, karalne na podstawie
Czyn polegający na zniszczeniu pieczątki związku zawodowego nie wypełnia znamion art. 268 k.k. Pieczęć nie może być uznana za dokument w rozumieniu art. 120 § 13 k.k., gdyż nie jest przedmiotem, który samoistnie stanowi dowód prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mogącej mieć znaczenie prawne. Pieczęć lub stempel mogą, a w pewnych wypadkach muszą być użyte jako nośnik znaku będącego istotnym elementem
W kwestii wznowienia postępowania zakończonego orzeczeniem byłego sądu okręgowego orzeka sąd apelacyjny.
1. Jeżeli przed upływem okresu, na jaki zgodnie z art. 222 § 1 lub 2 k.p.k. zastosowano albo przedłużono tymczasowe aresztowanie, nie zostanie wydane przez uprawniony sąd postanowienie o przedłużenie czasu tymczasowego aresztowania, to ustaje stosowanie tego środka zapobiegawczego, a podejrzanego należy natychmiast zwolnić. 2. Pozbawienie podejrzanego wolności w okresie między upływem terminu,
I. W wypadku gdy Sąd Wojewódzki stwierdził, na podstawie art. 25 § 1 k.p.k., swą niewłaściwość rzeczową i przekazał sprawę do rozpoznania sądowi rejonowemu, sąd ten jest związany stanowiskiem sądu wyższego rzędu, chyba że w toku dalszego postępowania ujawniły się nowe, istotne okoliczności, mające znaczenie w kwestii właściwości rzeczowej. II. Sąd nie może zwrócić sprawy prokuratorowi na podstawie
Dokumentacja w postaci list i pism ewidencyjnych organizacji społecznej czy politycznej może mieć walor dokumentu w rozumieniu art. 120 § 13 k.k. w wypadkach, gdy dane w niej zawarte albo ona sama mogą stanowić podstawę do ustalenia istnienia stosunku prawnego albo okoliczności mogących mieć znaczenie prawne.
Wójt gminy jako pracownik samorządowy jest funkcjonariuszem publicznym w rozumieniu art. 120 § 11 k.k.
W sprawach osób cywilnych, w których orzeczenia wydały sądy wojskowe, które na podstawie art. 1 i 2 oraz 5 § 1 ustawy z dnia 5 kwietnia 1955 r. o przekazaniu sądom powszechnym dotychczasowej właściwości sądów wojskowych w sprawach karnych osób cywilnych, funkcjonariuszów organów bezpieczeństwa publicznego, Milicji Obywatelskiej i Służby Więziennej (Dz.U. art. 15, poz. 83) zostały przekazane sądom powszechnym
1. Obecnie, gdy art. 1 Konstytucji określa Rzeczpospolitą Polską jako państwo prawne, obowiązywanie zasady lex retro non agit nie może budzić najmniejszych wątpliwości. 2. Przestępczość czynów popełnionych przed promulgacją aktu prawnego, uznającego czyny te za karalne, jest wyłączona, i to zarówno z uwagi na brak powinności zapoznania się z treścią aktu prawnego, który nie wszedł jeszcze w życie,
1. Przepis art. 323 k.p.k. może mieć zastosowanie także wobec oskarżonego pozbawionego wolności, który rozmyślnie uniemożliwia doprowadzenie go na kolejną rozprawę prowadzoną w dalszym ciągu, mimo że stan jego zdrowia nie stoi temu na przeszkodzie. Przepis ten nie może natomiast mieć zastosowania w tych wypadkach, w których nieobecność oskarżonego na rozprawie jest spowodowana jego złym stanem zdrowia
Artykuł 60 § 1 k.k. ma zastosowanie do skazanego, który w ciągu 5 lat po faktycznym odbyciu w okresie ciągłym lub w kilku okresach co najmniej 6 miesięcy kary, popełnił umyślne przestępstwo podobne, nawet wtedy gdy odbył tylko część kary i gdy jest ona niższa niż kara orzeczona w prawomocnym wyroku. Przyczyny nieodbycia kary w całości nie mają przy tym żadnego znaczenia prawnego.
Odbycie kary w wymiarze co najmniej 6 miesięcy pozbawienia wolności przez skaranego, który przed wejściem w życie ustawy z 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390) został warunkowo zwolniony z odbycia reszty orzeczonej kary, a okres wyznaczonej próby nie upłynął przed dniem wejścia w życie powołanej ustawy o amnestii, i co do którego mimo spełnienia warunków określonych w art. 2 ust. 1
Umyślnym przestępstwem zniszczenia lub uszkodzenia mienia lub uczynienia go niezdatnym do użytku (art. 59 pkt 2 k.k.) jest przestępstwo, w którym umyślny zamach zwrócony przeciwko fizycznej integralności mienia doprowadza co najmniej do jednego z wymienionych skutków. Skazanie za takie przestępstwo uzasadniające orzeczenie nawiązki na podstawie art. 59 pkt 2 k.k. powinno znaleźć wyraz w opisie czynu
Za niesłuszny uznać należy pogląd Sądu Najwyższego wypowiedziany w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 1982 r. V KRN 50/82, opublikowany w urzędowym zbiorze orzeczeń (OSNKR 1982, nr 6, poz. 39), że nie można się powoływać na nieświadomość bezprawności czynu, jeżeli określone w dekrecie zakazy i nakazy zostały przed ogłoszeniem aktu prawnego w Dzienniku Ustaw podane do publicznej wiadomości przez
Rozpoznając zażalenie, o którym mowa w art. 207a § 1 k.p.k., sąd w myśl art. 386 § 1 k.p.k. orzeka o utrzymaniu w mocy albo o uchyleniu zaskarżonej decyzji bez względu na to, czy żalący jest faktycznie pozbawiony wolności w ramach zatrzymania, czy też przebywa na wolności; w tym ostatnim wypadku sąd stwierdza post lactum bezpodstawność zatrzymania lub naruszenia przepisów prawa w czasie jego wykonywania
Zasada in dubio pro reo odnosi się do zagadnień związanych z ustaleniami faktycznymi, nie wolno jednakże rozumieć jej jako reguły swoistego, uproszczonego traktowania wątpliwości. Wszelka wątpliwość w zakresie ustaleń faktycznych powinna być wyjaśniona i usunięta przez wszechstronną inicjatywę dowodową organu procesowego i gruntowną analizę całego dostępnego materiału dowodowego. Dopiero gdy po wykorzystaniu
Sędzia, który brał udział w wydaniu orzeczenia, jest wyłączony na podstawie art. 30 § 1 pkt 7 k.p.k. od dalszego udziału w sprawie nie tylko wówczas, gdy orzeczenie to zostało uchylone przez sąd odwoławczy a sprawa przekazana do ponownego rozpoznania, ale także wtedy, gdy orzeczenie to traci moc na podstawić przepisu ustawy, wskutek wniesienia przez stronę sprzeciwu od tego orzeczenia.
I. Nie jest dopuszczalne skazanie sprawcy fałszywych zeznań za przestępstwo z art. 247 § 1 k.k., jeżeli w postępowaniu karnym, w którym występował jako oskarżony, złożył je uprzednio w charakterze świadka na okoliczności związane z zarzucanym mu czynem. II. Dopuszczalne jest odczytanie na rozprawie protokołu zeznań złożonych przez oskarżonego w charakterze świadka jako innego dokumentu, o którym
I. Użyte w art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 maja 1989 r. o przebaczeniu i puszczeniu w niepamięć niektórych przestępstw i wykroczeń (Dz.U. nr 34, poz. 179) określenie występki popełnione z powodów politycznych obejmuje swoim zakresem wszelkie występki popełnione z tych powodów, niezależnie od opcji politycznych sprawcy. Działanie z powodów politycznych jest działaniem z zamiarem kierunkowym i nie
