Zaliczeniu tymczasowego aresztowania na poczet kary pozbawienia wolności na podstawić art. 365 k.p.k. podlega okres tymczasowego aresztowania w innej, równocześnie toczącej się sprawie także wtedy, gdy w tej sprawie wyrokiem uniewinniającym albo umorzeniem postępowania objęto niektóre tylko czyny zarzucane, a w zakresie innych czynów zapadł wyrok skazujący na kary zasadnicze, na poczet których zaliczono
Artykuł 80 § 4 k.k.w. nakłada na sąd orzekający w przedmiocie odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia obowiązek wysłuchania zwolnionego. Rozwiązanie to ma na celu zapewnienie skazanemu możliwości realizowania przysługującego mu prawa do obrony. Jest oczywiste, że uprawnienie to może być prawidłowo wykorzystane tylko wtedy, gdy skazany zostanie zawiadomiony o terminie i celu posiedzenia oraz
Przestępstwo określone w art. 145 § 3 k.k. w zw. z art. 145 § 1 lub w zw. z art. 145 § 2 k.k. (mimo umyślnego naruszenia przez sprawcę zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym) jest przestępstwem nieumyślnym. Z tego powodu za przestępstwo to nie można orzec kary dodatkowej degradacji, gdyż karę tę w myśl art. 296 § 2 k.k. można wymierzyć wyłącznie za występek umyślny.
W sytuacji określonej w art. 91 § 1 (zdanie pierwsze) ustawy z dnia 26 października 1982 r. o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz.U. nr 35, poz. 228) postępowanie wyjaśniające prowadzi dyrektor zakładu poprawczego, zgodnie z przepisami o postępowaniu dyscyplinarnym zawartymi w rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 7 maja 1983 r. w sprawie organizacji i zasad pobytu nieletnich w zakładach
Zastosowanie środków wychowawczych lub poprawczych w warunkach określonych w art. 9 § 3 k.k. nie musi być poprzedzone badaniem oskarżonego w rodzinnym ośrodku diagnostyczno-konsultacyjnym, aczkolwiek przeprowadzenie takich badań niekiedy może okazać się celowe i pożądane.
Artykuł 179 § 1 (zdanie ostatnie) k.p.k. w zw. z art. 159 § 3 k.p.k. zakazuje łączenia funkcji tłumacza i świadka. Zgoda stron na połączenie tych funkcji nie uchyla tego zakazu.
Punkt 3 art. 388 k.p.k., skutkujący uwzględnienie kategorycznego nakazu ustawy uchylenia zaskarżonego orzeczenia (zdanie pierwsze art. 388 k.p.k.), tylko wtedy jest uzasadniony, gdy dotyczy orzeczenia kary lub środka zabezpieczającego nie znanych w ogóle systemowi polskiego prawa karnego, tj. kary lub środka zabezpieczającego nie wymienionych w katalogu kar zasadniczych i dodatkowych lub w ustawach
Sprawca kradzieży mienia odpowiada nie za szkodę, której rozmiar określa różnica powstała między wartością zagarniętego przez niego mienia a wartością mienia, które podstawił na miejsce zagarniętego mienia, lecz za wartość mienia, które wyjął spod władztwa innej osoby, bez względu na wartość mienia podstawionego.
Na postanowienie o wyłączeniu do odrębnego postępowania sprawy poszczególnych osób lub o poszczególne czyny (art. 24 § 3 k.p.k.) nie przysługuje zażalenie.
Niedopuszczalne jest dzielenie jednego przestępstwa ciągłego na część skazującą, obejmującą kilka czynów jednorodzajowych, i na część uniewinniającą, obejmującą pozostałe czyny jednorodzajowe, albowiem wszystkie te czyny wchodziły w jedno przestępstwo zarzucone, co do którego może zapaść tylko jedno orzeczenie, chyba że sąd nie podzieli poglądu co do przyjętej konstrukcji przestępstwa ciągłego. W sytuacji
Artykuł 383 k.p.k. nie wyklucza możliwości wymierzenia przez sąd odwoławczy kary zasadniczej oskarżonemu, wobec którego sąd pierwszej instancji odstąpił od jej wymiaru lub poprzestał na orzeczeniu tylko kary dodatkowej.
Jeżeli wymowa dowodów, na których opiera się oskarżenie, nie jest jednoznaczna, a sposób ich oceny i w konsekwencji rodzaj ustaleń faktycznych zależy od wyjaśnień oskarżonego, to zachodzi w ogóle przeszkoda do orzekania co do istoty sprawy w trybie postępowania w stosunku do nieobecnych (w rozumieniu art. 415-417 k.p.k.).
Zabór z lasu państwowego wyrąbanych gałęzi (tzw. stroiszu) stanowi wykroczenie przewidziane w art. 148 § 1 pkt 2 kodeksu wykroczeń, niezależnie od wartości zabranego mienia.
Zgłoszenie do ewidencji działalności gospodarczej na podstawie art. 8 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej (Dz.U. nr 41, poz. 324) jest równoznaczne z uzyskaniem uprawnień handlowych w rozumieniu art. 222 k.k.
Jeżeli biegli lekarze psychiatrzy stwierdzają brak uzasadnionej potrzeby połączenia badań psychiatrycznych z przeprowadzeniem badań specjalistycznych o charakterze uzupełniającym, jakimi są np. badania typu EEG lub testy psychologiczne, to należy uznać, że sąd, który nie kwestionuje wydanej opinii psychiatrycznej, ma podstawę do oddalenia wniosku strony o przeprowadzenie przez tych biegłych badań uzupełniających
W wypadku gdy czyn sprawcy podlega kumulatywnej kwalifikacji prawnej, obejmującej przestępstwo ścigane z oskarżenia publicznego i z oskarżenia prywatnego, art. 50 § 1 k.p.k. o możliwości wszczęcia przez prokuratora postępowania o przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego nie ma zastosowania.
W sprawie, w której podejrzany przedstawia swój czyn jako działanie w obronie koniecznej, przy braku dowodów przeciwnych, zastosowanie wobec podejrzanego aresztu tymczasowego, w warunkach gdy odrzucenie obrony koniecznej wynika wyłącznie z subiektywnej oceny prowadzącego postępowanie, należy uznać za oczywiście niesłuszne.
Na postanowienie sądu wyższego rzędu nad sądem właściwym o przekazaniu sprawy innemu sądowi równorzędnemu w trybie art. 26 k.p.k. zażalenie nie przysługuje. Artykuł 26 k.p.k. dotyczy nadzwyczajnej właściwości sądu, tzw. właściwości z delegacji. Przepis ten nie zmienia rzeczywistej właściwości miejscowej, uwarunkowanej okolicznościami wymienionymi w art. 21 i 22 k.p.k., a o przekazaniu sprawy w trybie
Przepis art. 38 ust. 1-4 ustawy z dnia 17 czerwca 1959 r. o hodowli, ochronie zwierząt łownych i prawie łowieckim (j.t. Dz.U. z 1973 r. nr 33, poz. 197) nie uprawnia strażników łowieckich do dokonywania, przewidzianego w art. 190-197 k.p.k. i art. 40-42 kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia przeszukania pojazdów, rzeczy i osób podejrzanych o popełnienie przestępstwa lub wykroczenia łowieckiego
I. W wypadku gdyby ponowne tymczasowe aresztowanie podejrzanego w związku z zarzutem popełnienia tego samego czynu zostało zastosowane w tej samej sprawie przez prokuratora po upływie 6-miesięcznego okresu, to jako podjęte przez organ nieuprawniony (art. 222 § 2 pkt 2 k.p.k.) byłoby ono oczywiście niesłuszne w rozumieniu art. 487 § 4 k.p.k., co zwalniałoby sąd od analizy dowodów, które stanowiły
Przez stan bezbronności rozumieć należy taką sytuację, w której znalazła się ofiara przestępstwa, że z powodu obezwładnienia jej przy użyciu siły fizycznej nie stanowiącej jednak gwałtu na osobie, albo wobec wielości napastników lub znacznej dysproporcji sił, pozbawiona jest możności woli przeciwdziałania zaborowi mienia, albo też możność ta lub wola są w istotnym zakresie ograniczone.
1. Wprawdzie kodeks postępowania karnego nie zawiera w odniesieniu do postanowień takiego szczególnego przepisu (jak czyni to w odniesieniu do wyroków), który by określił, co powinno zawierać uzasadnienie postanowienia, jednakże nie można uznać za wystarczające takiego uzasadnienia, które nie wyjaśnia należycie podstawy faktycznej postanowienia. 2. Oceniając w ramach art. 90 § 1 k.k. zachowanie
1. Chwilą warunkowego zwolnienia w rozumieniu art. 97 k.k. jest chwila zwolnienia z zakładu karnego. 2. Jeżeli w dacie orzekania o warunkowym przedterminowym zwolnieniu skazany przebywa na wolności, to przez chwilę warunkowego zwolnienia rozumie się datę uprawomocnienia się postanowienia o warunkowym przedterminowym zwolnieniu, chyba że postanowienie to podlega niezwłocznemu wykonaniu (art. 79
W świetle uchwały połączonych Izb Karnej i Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 22 grudnia 1978 r. VI KZP 23/77 wytyczne wymiaru sprawiedliwości i praktyki sądowej w sprawie prawidłowego stosowania przepisów dotyczących przestępstw popełnionych w warunkach recydywy (OSNKW 1919, z. 1-2, poz. 1 teza 2) warunek faktycznego odbycia w całości lub w części kary należy uważać za spełniony również w wypadku
