Uchwała SN z dnia 30 sierpnia 1991 r., sygn. I KZP 15/91

„Umyślnym przestępstwem zniszczenia lub uszkodzenia mienia lub uczynienia go niezdatnym do użytku” (art. 59 pkt 2 k.k.) jest przestępstwo, w którym umyślny zamach zwrócony przeciwko fizycznej integralności mienia doprowadza co najmniej do jednego z wymienionych skutków.

Skazanie za takie przestępstwo uzasadniające orzeczenie nawiązki na podstawie art. 59 pkt 2 k.k. powinno znaleźć wyraz w opisie czynu w wyroku skazującym oraz w kwalifikacji prawnej, chyba że zachodzi pozorny (pomijalny) zbieg przepisów ustawy.

Sąd Najwyższy w sprawie Tadeusza Stanisława F., oskarżonego o przestępstwo z art. 138 § 1 k.k. w zw. z art. 25 § 2 k.k., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny w Lublinie – postanowieniem z dnia 29 maja 1991 r. – zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: „Czy użyte w pkt 2 art. 59 k.k. określenie: «umyślne przestępstwo zniszczenia lub uszkodzenia mienia lub uczynienia go niezdatnym do użytku», które stanowi przesłankę orzeczenia nawiązki, swoim zakresem obejmuje tylko umyślne przestępstwa, zawierające w swych ustawowych znamionach łącznie lub choćby jedną ze wskazanych trzech alternatywnych postaci naruszenia cudzego mienia, czy też ponadto obejmuje wszelkie inne umyślne przestępstwa, których skutkiem, objętym zamiarem sprawcy, jest szkoda w cudzym mieniu określona jako zniszczenie lub uszkodzenie mienia lub uczynienie go niezdatnym do użytku, jak np. przewidzianych w art. 136 § 1 pkt 2 i 3 k.k., art. 138 k.k., art. 184 k.k., art. 208 k.k. i innych?” – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.