Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 17 maja 1991 r., sygn. I KZP 7/91

I. Użyte w art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 maja 1989 r. o przebaczeniu i puszczeniu w niepamięć niektórych przestępstw i wykroczeń (Dz.U. nr 34, poz. 179) określenie „występki popełnione z powodów politycznych” obejmuje swoim zakresem wszelkie występki popełnione z tych powodów, niezależnie od opcji politycznych sprawcy.

Działanie „z powodów politycznych” jest działaniem z zamiarem kierunkowym i nie może się odnosił do występków funkcjonariuszy publicznych, popełnionych w ramach wykonywania przez nich czynności służbowych. Do występków tych funkcjonariuszy może mieć wyłącznie zastosowanie art. 1 pkt 4 cytowanej ustawy, jeżeli zachodzą warunki w nim przewidziane.

II. Przez określenie „powody polityczne” rozumieć należy subiektywną motywacją konkretnego sprawcy, nie mogą natomiast powody te był utożsamiane z „racjami politycznymi” prezentowanymi przez inne osoby lub instytucje, z którymi sprawca jest służbowo lub w inny sposób związany.

III. Określenie „inne naruszenie bezpieczeństwa lub porządku publicznego”, użyte w art. 1 pkt 4 cytowanej ustawy odnosi się wyłącznie do czynów bezprawnych.

Sąd Najwyższy w sprawie Stanisława K. i Marka K., oskarżonych z art. 246 § 1 k.k., po rozpoznaniu przekazanych na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny w Katowicach, postanowieniem z dnia 4 lutego 1991 r. a przez skład zwykły Sądu Najwyższego do rozpoznania przez skład siedmiu sędziów zagadnień prawnych wymagających zasadniczej wykładni ustawy:

1. „Czy art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 maja 1989 r. o przebaczeniu i puszczeniu w niepamięć niektórych przestępstw i wykroczeń (Dz.U. nr 34, poz. 179) odnosi się tylko do występków popełnionych w ramach przeciwdziałania systemowi socjalistycznemu czy obejmuje także występki popełnione w celu obrony tego systemu?”, a przy szerokiej interpretacji funkcji art. 1 pkt 1.