Uchwała SN z dnia 20 czerwca 1991 r., sygn. I KZP 12/91

I. Nie jest dopuszczalne skazanie sprawcy fałszywych zeznań za przestępstwo z art. 247 § 1 k.k., jeżeli w postępowaniu karnym, w którym występował jako oskarżony, złożył je uprzednio w charakterze świadka na okoliczności związane z zarzucanym mu czynem.

II. Dopuszczalne jest odczytanie na rozprawie protokołu zeznań złożonych przez oskarżonego w charakterze świadka – jako „innego dokumentu”, o którym jest mowa w art. 339 § 2 k.p.k., ale tylko w tych fragmentach, w których zawiera treść fałszywych zeznań, o który to czyn toczy się wobec niego postępowanie karne; wykorzystanie treści zawartych w tym dokumencie jest dopuszczalne tylko w odniesieniu do zarzutu fałszywych zeznań.

Sąd Najwyższy w sprawie Michała H., oskarżonego o przestępstwo z art. 247 § 1 k.k., po rozpoznaniu przekazanych na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki w Z., postanowieniem z dnia 11 kwietnia 1991 r. zagadnień prawnych wymagających zasadniczej wykładni ustawy: „1. Czy dopuszczalne jest skazanie osoby za przestępstwo z art. 247 § 1 k.k., która w tej samej sprawie w postępowaniu przygotowawczym przesłuchana została w charakterze świadka na okoliczności będące następnie przedmiotem zarzutu popełnienia przez nią przestępstwa?; 2. Czy dopuszczalne jest – w związku z sytuacją wyżej opisaną – odczytanie na rozprawie zeznań tej osoby słuchanej w charakterze świadka wobec zakazu wynikającego z art. 334 § 1 k.p.k. 7” – uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.